Κύριε διευθυντά
Θαυμάζω τη Μεγάλη Βρετανία για διάφορους λόγους, τους οποίους δεν θεωρώ απαραίτητο να αναφέρω αυτή τη στιγμή. Κατόπιν τούτου εννοείται ότι δυσαρεστήθηκα όταν πρόσφατα οι Βρετανοί αποφάσισαν, με το Brexit, να φύγουν από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Σεβόμαστε τη θέληση των φίλων και πάντα συμμάχων μας Βρετανών. Ομως εμείς οι Ελληνες έχουμε μία απορία: Εδώ στη χώρα μας και ιδιαίτερα στην Αθήνα έχει χυθεί τόσο βρετανικό αίμα για να ηττηθούν οι δύο ολοκληρωτικές ιδέες, του φασισμού και του κομμουνισμού. Τόσα κόκαλα παιδιών της Θαλασσοκράτειρας αναπαύονται στο νεκροταφείο της Αθήνας και αλλού. Αλήθεια, ρώτησε κανένας αυτές τις ιερές οντότητες, τις ψυχές των παλικαριών ηλικίας 18, 19, 23… ετών, τότε, που θυσιάστηκαν για ολόκληρη την Ευρώπη (και όχι μόνο για τη Βρετανία), τα ρώτησε κανένας, το επαναλαμβάνω, αυτά τα παιδιά αν θέλουν να φύγουν από την κοινή πατρίδα, την Ευρώπη τους; Συνεπώς, Quo vadis Britania?
Με σεβασμό στέκομαι μπροστά από ένα μνήμα του Βρετανικού Στρατιωτικού Κοιμητηρίου Παλαιού Φαλήρου Αθηνών και διαβάζω:
7263189 PRIVATE
J. D. ANDERSON
ROYAL ARMY MEDICAL CORPS
26th April 1941 Age 21
(Αιωνία σου η μνήμη φίλε).
Πανος Ν. Λυρας, Οικονομολόγος