Η προειδοποίηση ήταν βαριά και μεγάλη. «Κινδυνεύει η Ελλάς. Ο ανώτατος άρχων ζητεί εθνική συνεννόηση και συναντίληψη των πολιτικών δυνάμεων στα μεγάλα ανοιχτά μέτωπα». Η «ηχηρή παρέμβαση Παυλόπουλου», που μεταφέρθηκε σε εισαγωγικά, ανέφερε ότι «έχουμε χρέος, βεβαίως με σεβασμό στην ιδεολογική και πολιτική ιδιαιτερότητα καθεμιάς των δημοκρατικών πολιτικών δυνάμεων, να πορευθούμε ενωμένοι για να αντιμετωπίσουμε τη βαθιά κρίση που μαστίζει τον τόπο μας και τον λαό μας και να υπερασπισθούμε τα εθνικά μας θέματα. Κι αυτό πρέπει να το επιτύχουμε με ψυχραιμία και σοβαρότητα, δίχως να παρασυρόμαστε από την τουρκική βερμπαλιστική προκλητικότητα αλλά και δίχως καμιά υποχώρηση…» («Ελευθερία του Τύπου» 19.3.2017).
Από τα λεγόμενα του κ. Προκόπη Παυλόπουλου, δεν έγινε κατανοητός ο πρωτεύων λόγος της «ηχηρής παρέμβασης»: είναι η «βαθιά κρίση που μαστίζει τον τόπο» ή μήπως η τουρκική βερμπαλιστική προκλητικότητα»; Το μόνο που αποδείχθηκε ήταν ότι η παρέμβαση δεν προκάλεσε τόσο θόρυβο. Για την ακρίβεια, δεν ασχολήθηκαν πολλοί. Ούτε καν τα τρολ στα social media, που ψάχνουν αφορμές για καζούρα. Περισσότερο ασχολήθηκαν κάποιοι με την αισθητική της νέας εφημερίδας, που τη φιλοξένησε.
Δεν ξέρουμε τους λόγους της πάνδημης αδιαφορίας. Μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι ο λόγος του Προέδρου είναι πληθωριστικός. Ο κ. Παυλόπουλος αγορεύει από χωρίου εις εκδήλωσιν με αποτέλεσμα ο λόγος του να είναι σαν το πληθωριστικό χαρτονόμισμα. Πιθανώς να ισχύει ο μύθος του βοσκού με τον λύκο. Ο δεξιός στην καταγωγή πολιτικός μάς έχει προειδοποιήσει τόσες φορές για τον Μινώταυρο του νεοφιλελευθερισμού, ώστε οι προειδοποιήσεις του για «τουρκική βερμπαλιστική προκλητικότητα» να αντιμετωπίζονται με περισσή αδιαφορία. Μπορεί πάλι ο λόγος του Προέδρου να αντιμετωπίζεται με αυτό τον τρόπο, επειδή το σενάριο «εθνικοί κίνδυνοι, συμβούλιο πολιτικών αρχηγών, βάλτε πλάτη στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ» παίχθηκε προ ολίγων μηνών χωρίς μεγάλη επιτυχία, με αποτέλεσμα το ριμέικ να πάει κι αυτό άπατο. Ισως να μπούχτισε ο κόσμος από τόση ένταση και τόση κινδυνολογία και να μην πιστεύει τίποτε και πρωτίστως τον Πρώτο Πολίτη της χώρας.
Αν λοιπόν ο κ. Παυλόπουλος θεωρεί ότι οι κίνδυνοι για την πατρίδα είναι τόσο σοβαροί και με δεδομένο ότι οι προειδοποιήσεις του είναι σαν φωνή βοώντος εν τη ερήμω, ίσως χρειάζεται κάτι πιο δραματικό για να ακουστεί, κάτι πέρα από τις λέξεις που δεν έχουν αξία λόγω του προηγούμενου πληθωρισμού.
Πιθανώς να χρειάζεται η μεγάλη, η ύστατη θυσία ενός πολιτικού ανδρός που είναι ταγμένος στην υπηρεσία του έθνους, δηλαδή η αυτοθυσία του. Φυσικά δεν εννοούμε να αυτοπυρποληθεί, όπως πράττουν οι ντυμένοι στα πορτοκαλί βουδιστές μοναχοί, αλλά να παραιτηθεί. Ετσι, όλοι θα καταλάβουν ότι ο κ. Παυλόπουλος δεν αστειεύεται. Εννοεί όσα εκμυστηρεύεται σε συνεργάτες του και μαθαίνουν κάποιοι δημοσιογράφοι, ότι «σε περιόδους βαθιάς κρίσης ο ρυθμιστικός ρόλος του Προέδρου (…) επιβάλλει να διασφαλίσει την ενότητα του λαού και του έθνους». Επομένως, ιδού η κρίση, ιδού και η εθνικώς ωφέλιμη κίνηση…