Η ματιά ενός ανθρώπου, μόνου στη φύση, παρατηρητή και οδοιπόρου, ορίζει τα έργα του Αχιλλέα Χρηστίδη. Στην Αίθουσα Ζαχαρίου, στην οδό Ομήρου 21 (κοντά στην Ακαδημίας), υπάρχει μια φαινομενική αντίθεση. Ο χώρος έχει μια παλαιαθηναϊκή γαλήνη, κατασταλαγμένη και καθησυχαστική, και τα έργα του Χρηστίδη, ατίθασα και οργιώδη, αναβλύζουν σε εκρήξεις χρωμάτων. Είναι όλα έργα καινούργια και για όσους παρακολουθούν την εικαστική πορεία του Αχιλλέα Χρηστίδη θα βρουν και σε αυτήν την ενότητα την τολμηρή, εξπρεσιονιστική γραφή, μόνο που πάντα υπάρχει, άλλοτε ως υποσημείωση και άλλοτε ως προμετωπίδα, η διάθεση για απόσυρση και στοχασμό.
Ο Αχιλλέας Χρηστίδης ξετυλίγει σε αυτήν την έκθεση μια δική του συμβολή στην ελληνική τοπιογραφία μαζί με λίγα ακόμη έργα ελεύθερης σύνθεσης, στα οποία κυριαρχούν οι έντονες χρωματικές αντιθέσεις. Και εδώ, η πάστα του χρώματος είναι πλούσια, άγρια, σχεδόν αυτονομείται και αυλακώνει σχηματίζοντας γκροτέσκ ανάγλυφα πάνω στον καμβά. Αυτή η πλαστικότητα, τόσο χαρακτηριστική, σηματοδοτεί αυτήν τη νέα εικαστική παραγωγή που παραμένει διαρκώς σε διαδικασία απεγκλωβισμού από τα προηγούμενα.
Στάθηκα παρατηρητής μπροστά στα κυκλαδίτικα τοπία του. Μοιάζουν απότοκα μιας μακράς παράδοσης λιτού φιλτραρίσματος ενός τοπίου με βαρύ και εύληπτο συμβολισμό αλλά με υπαινικτική απόδοση. Τα κίτρινα και τα καφέ και τα γαλάζια οργιάζουν, οι ουρανοί στροβιλίζονται, οι καστανοκίτρινοι αγροί απλώνονται χωρίς στοιχεία εντοπιότητας. Ωστόσο, αισθάνεται κανείς την αρμύρα των Κυκλάδων. Κατά έναν τρόπο αντίστοιχο, οι θαλασσογραφίες του Αχιλλέα Χρηστίδη, προσελκύουν τεράστιους ουρανούς αλλά όχι απαραίτητα αχανείς ορίζοντες. Είναι γκριζογάλανα, παραθαλάσσια, αστικά τοπία. «Οσα βλέπω στις βόλτες μου», λέει με οικονομία. Τον ρωτάω ποιο μέρος είναι. «Μα ο Πειραιάς», μου λέει. Από διάφορες οπτικές, ελλειπτικές αποδόσεις της ακτογραμμής και των κτιρίων ορίζουν μια νέα εκδοχή γνώριμων τόπων. Κατά μία έννοια, μου φέρνουν στον νου μεταχρονολογημένες εξπρεσιονιστικές αποδόσεις φλαμανδικών ουρανών και καναλιών ή μοντερνίστικες αποκλίσεις θαλασσινών τοιχογραφιών. Αλλά γρήγορα επιστρέφει κανείς στην πραγματικότητα και στη δύναμη όσων βλέπει. Τα χρώματα του Αχιλλέα Χρηστίδη ορίζουν ένα σύμπαν. Οι ελεύθερες συνθέσεις του έχουν εσωτερική γεωμετρία χωρίς έλλογη τάξη, αλλά είναι «γεωμετρία» υψηλής θερμοκρασίας. Τα κόκκινα και τα πράσινα ταιριάζουν με τις κίτρινες χαρακιές, όπως το κίτρινο δημιουργεί θελκτική ανθοφορία με το ροζ, παλαιωμένο και νεαρό ταυτόχρονα, σε έναν από τους μικρότερους πίνακες. Θα σταθώ όμως στο λερωμένο με καστανό λευκό για τα σύννεφα και στο γκριζογάλανο νέφος για τη θάλασσα. Υπάρχει μια άλλη ανάγνωση του κόσμου.
Εκθεση Αχιλλέα Χρηστίδη. Αίθουσα Ζαχαρίου, Ομήρου 21. Εως 1/4 www.frames-gallery.com.