Πόσο αξεδιάλυτη είναι άραγε η σχέση μεταξύ τέχνης και πολιτικής; Δεδομένου του κοινωνικού χαρακτήρα που παίρνει τις περισσότερες φορές η καλλιτεχνική δημιουργία (μέσω της διάχυσης στην κοινωνία, των επιρροών από αυτή, τον κοινωνικό αντίκτυπο ενός έργου κ.ο.κ.), ποιος μπορεί να διαχωρίσει με ασφάλεια το καλλιτεχνικό από το πολιτικό υποκείμενο; Σε αυτά τα ερωτήματα (και άλλα που προέκυψαν στην πορεία) επιχείρησε να απαντήσει η εκδήλωση που έγινε το βράδυ της Δευτέρας στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης με θέμα «Τέχνη και πολιτική: Ο ρόλος και η στάση της διανόησης απέναντι στις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου».
«Η Ρωσία και η Ελλάδα είναι χώρες φορτισμένες με το αίσθημα της δικαιοσύνης και της ανεξαρτησίας. Ταυτόχρονα οι άνθρωποι των δύο χωρών έχουν μεγάλο πάθος με την τέχνη και μια κοινή ορθόδοξη κουλτούρα που τους ενώνει. Υπό τις παρούσες συνθήκες είναι σημαντικό η τέχνη να υπηρετεί αυτές ακριβώς τις περί δικαίου αξίες», ανέφερε μεταξύ άλλων ο Σεργκέι Σαργκουνόφ, Ρώσος συγγραφέας και πολιτικός που ήταν προσκεκλημένος στην εκδήλωση. Μαζί του ήταν και ο συμπατριώτης του, επίσης συγγραφέας και από τους πιο πολυδιαβασμένους των τελευταίων δεκαετιών, Ζαχάρ Πριλέπιν. Εκείνος μίλησε για την ανάγκη οι καλλιτέχνες να ξεπεράσουν την παγίδα του γκλάμουρ και της άκριτης μίμησης, που μαστίζουν τον σύγχρονο κόσμο, ενώ δήλωσε θαυμαστής του Ρίτσου, του Λειβαδίτη και του Ελύτη.
Τους δύο συγγραφείς παρουσίασε στο κοινό η συγγραφέας και πρώην υπουργός Νάντια Βαλαβάνη, ενώ στις τοποθετήσεις έλαβε μέρος και ο σκιτσογράφος Στάθης Σταυρόπουλος. Ο τελευταίος χαρακτήρισε την τέχνη «πάντα πολιτική», ενώ τόνισε πως ο λαός δεν νοείται να μένει απομονωμένος από τον πολιτισμό του. Μετά το πέρας της συζήτησης, ακολούθησε μουσικό κομμάτι με τον Ρώσο ροκ καλλιτέχνη Αλεξάντερ Σκλιάρ και τους Ελληνες Γιάννη Μπελώνη και Μπέττυ Χαρλαύτη.