Προ ολίγων ημερών πληροφορηθήκαμε («Κ», Ε. Καραμανώλη, 10/3/2017) ότι το δεύτερο τμήμα του Συμβουλίου της Επικρατείας εισηγείται να καταργηθεί το παραδοσιακό «δικαίωμα» της εφορίας να μεταθέτει συνεχώς προς το μέλλον τους ελέγχους που θα ήθελε να κάνει σε επιχειρήσεις και ιδιώτες. Με την πρόταση αυτή θα αρθεί επιτέλους μια διαρκής εκκρεμότητα στις σχέσεις πολιτών με το κράτος και ειδικότερα μεταξύ φορολογουμένων και φορολογικής διοίκησης. Εκατοντάδες χιλιάδες φορολογικές υποθέσεις που «κοιμούνται» στα συρτάρια, τους φωριαμούς και, ίσως, στους κομπιούτερ των υπηρεσιών του υπουργείου Οικονομικών θα ακυρωθούν, ενώ οι φοροελεγκτές πρέπει να αλλάξουν οριστικά τον τρόπο με τον οποίο εκτελούν το καθήκον τους.
Η απόφαση-εισήγηση του Β΄ Τμήματος (675/2017), που παραπέμπεται για οριστική κρίση στην Ολομέλεια του ΣτΕ, έχει ιστορικές διαστάσεις. Δεκαετίες τώρα, κάθε φορά που έρχεται η ώρα να κριθεί η ικανότητα της εφορίας να κάνει τη δουλειά της εντός του περιθωρίου που δίνει ο νόμος, οι υπηρεσιακοί παράγοντες σπεύδουν στον υπουργό, τον «απειλούν» ότι θα φταίει αυτός για τα δεκάδες δισεκατομμύρια που θα χαθούν, ο υπουργός «απειλεί» τους βουλευτές «του» με την κατάρα της σίγουρης φοροδιαφυγής, που νομίζουν οι φοροϋπάλληλοι ότι εντόπισαν ή πιστεύουν ότι θα εντοπίσουν στα μακρινό μέλλον, με αποτέλεσμα την ψήφιση φρέσκιας νομοθετικής διάταξης, που δίνει την ευκαιρία στον κρατικό μηχανισμό να προσθέσει μία ακόμη ντάνα φακέλων… επί τo παλαιότερoν «λεφτά υπάρχουν».
Το Συμβούλιο προκρίνει το αυτονόητο. Φροντίστε να κάνετε όσους ελέγχους κρίνετε απαραίτητους, λέγει, σε όσο χρόνο σάς έχει δώσει ο νομοθέτης: 5+1 χρόνια για τους απλούς ελέγχους, αφού για τις υποθέσεις φοροδιαφυγής ορίζοντας είναι η εικοσαετία. Απορρίπτει με τον τρόπο αυτό την παγίδευση του φορολογουμένου, που μένει εσαεί όμηρος πιθανού ελέγχου για τον οποίο, σε πάμπολλες περιπτώσεις, δεν θα είναι ούτε καν ο ίδιος υπαίτιος, όπως σε μια κληρονομιά ή σε μια σοβαρή ανατροπή της οικονομικής πραγματικότητας.
Οι σύμβουλοι του ΣτΕ στηρίζουν την πρότασή στους σε συνταγματικές αλλά και οικουμενικές αρχές. Ο πολίτης πρέπει να νιώθει σίγουρος ότι η διοίκηση δεν θα είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη «να του τη φέρει μπαμπέσικα». Χρειάζεται «να μην αφήνονται οι φορολογούμενοι έκθετοι σε μακρά περίοδο ανασφάλειας που αποτελεί, σε συνδυασμό και με συνεχείς μεταβολές της φορολογικής νομοθεσίας, παράγοντα αποτρεπτικό για τον προγραμματισμό και την ανάπτυξη οικονομικών δραστηριοτήτων, με δυσμενείς επιπτώσεις (…) ιδιαιτέρως μάλιστα σε περιόδους οικονομικής κρίσεως», γράφουν, σοφά, στην έκτη σκέψη τους. Για το κράτος, «τελικός σκοπός (…) είναι η είσπραξη των φόρων, (δηλαδή) η κάλυψη των δαπανών που απαιτούνται για τη λειτουργία του και την εκπλήρωση των έναντι των πολιτών υποχρεώσεών του». Να είστε σίγουροι ότι πολιτικοί και γραφειοκρατία εργάζονται ήδη εναντίον αυτής της ορθολογικής και δίκαιης εισήγησης.