Αν όντως η ελληνική κυβέρνηση «πόνταρε», όπως κάποιοι εκτιμούν, σε μια θριαμβευτική εμφάνιση του Βίλντερς στις ολλανδικές εκλογές, προκειμένου να επωφεληθεί στις διαπραγματεύσεις για την αξιολόγηση από την αναταραχή που θα προκαλούσε στην Ευρώπη, έπεσε για άλλη μία φορά τραγικά έξω. Οι προσδοκίες της δεν ευοδώθηκαν και είναι υποχρεωμένη να προσγειωθεί στη σκληρή πραγματικότητα όσες εξεταστικές επιτροπές και να δρομολογήσει, όσα σχέδια ανάπλασης της Αθήνας και να παρουσιάσει, όσο και να αλλοιώνει την αληθινή κατάσταση που επικρατεί στα νοσοκομεία, όσο και να αποδίδει εμμέσως ευθύνες για την εξαγωγή τρομοκρατίας στα μηχανήματα ελέγχου made in Germany μέσω της ανακοίνωσης των ΕΛΤΑ.
Εικοτολογικές θα μπορούσαν να χαρακτηρισθούν οι προηγούμενες αναφορές, και αναμφίβολα είναι. Ομως, όσα έγιναν στην Ολλανδία την περασμένη εβδομάδα συνιστούν ήττα του εθνικολαϊκισμού και αυτό σίγουρα αφορά και την ελληνική κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, που ποτέ δεν έκρυψε τον ευρωσκεπτικισμό της και πολύ συχνά κατέφυγε στην εθνοκαπηλία. Ο «κακός» ήταν και παραμένει η Ευρώπη σε όλη τη διαδρομή του ΣΥΡΙΖΑ, από τότε που άρχισε να διεκδικεί την εξουσία, έως τώρα που την έχει και διαπραγματεύεται με τους δανειστές. Το ίδιο ισχύει φυσικά για το ΔΝΤ και δεν είναι τυχαίο ότι οι δύο εκρηκτικοί μηχανισμοί της «Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς» εστάλησαν στα γραφεία των «μισητών» Σόιμπλε στο Βερολίνο και Τόμσεν στο Παρίσι.
Η Ελλάδα δεν είναι σε καμία περίπτωση Ολλανδία, από όποια πλευρά και να γίνει σύγκριση. Ωστόσο, αξίζει να επισημανθούν κάποια πράγματα που συνέβησαν τις τελευταίες ημέρες στη δεύτερη. Οπως ότι οι Ολλανδοί έσπευσαν στις κάλπες μπροστά στο φάσμα μιας ενδεχόμενης εκλογικής νίκης του φοβερού Βίλντερς, με αποτέλεσμα η συμμετοχή να φτάσει το 81%. Οτι εξαιτίας αυτής της μεγάλης συμμετοχής, το ποσοστό του (PVV) έπεσε στο 13,1% από το 15% στις προηγούμενες εκλογές. Ή ότι τη φθορά της προηγούμενης κυβέρνησης δεν την εισέπραξε το αντιευρωπαϊκό και ξενοφοβικό κόμμα του, αλλά τα υπόλοιπα συστημικά και φιλοευρωπαϊκά κόμματα (όλα μαζί έφτασαν το 87% των ψήφων). Και παράλληλα προέκυψαν δύο συμπεράσματα: πρώτον, ότι η συλλογική λογική και η αίσθηση του συμφέροντος δεν ανατράπηκαν από τον Τραμπ, τον Ερντογάν και το Brexit, δεύτερον, ότι, ευτυχώς, υπάρχουν τρόποι για να αναχαιτισθεί ο εθνικολαϊκισμός στην Ευρώπη.
Το αποτέλεσμα των ολλανδικών εκλογών δεν λύνει, φυσικά, τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη και σίγουρα όχι της Ελλάδας, η οποία απέχει έτη φωτός από την Ολλανδία και τη νοοτροπία των πολιτών της. Επιπλέον, η Ελλάδα γειτονεύει με την Τουρκία του Ερντογάν και κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να μας«ξημερώσει». Εξάλλου, ο Αλ. Τσίπρας διατείνεται συνεχώς πως οι εκλογές στην Ελλάδα θα γίνουν το 2019, αν και όλες του οι ενέργειες υπηρετούν μια πελατειακή πολιτική και θυμίζουν προεκλογική εκστρατεία οδηγώντας στο συμπέρασμα ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να προκηρύξει εκλογές. Υπό αυτή την έννοια, μια βασική άμυνα των λεγόμενων φιλοευρωπαϊκών κομμάτων θα ήταν να προσπαθήσουν να κινητοποιήσουν τους ψηφοφόρους που έχουν αδρανοποιηθεί και παραιτηθεί της άσκησης των εκλογικών δικαιωμάτων τους.
Να αποδυθούν, δηλαδή, οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων σε έναν «ανένδοτο» κυριολεκτικά αγώνα για να πείσουν τους απανταχού Ελληνες ότι η σημερινή κυβέρνηση τους οδηγεί στην πλήρη καταστροφή, η μοναδική ελπίδα είναι η Ευρώπη και άρα πρέπει να συρρεύσουν στα εκλογικά κέντρα όταν και όποτε έλθει η ώρα. Ελπίδα από κάθε άποψη, οικονομική, εθνικής ασφάλειας, κοινωνική, τώρα ειδικά που τα κέντρα αποφάσεων της Ευρώπης δείχνουν αποφασισμένα να προχωρήσουν σε μία ένωση πολλών ταχυτήτων. Οπου, ενώ μπορούμε να φαντασθούμε τι σημαίνει για τις χώρες που θα βρίσκονται στον σκληρό πυρήνα, δεν είναι καθόλου βέβαιο τι θα συμβαίνει στις υπόλοιπες. Και για όσους δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο της πλήρους οικονομικής καταστροφής, ας επιστρατευθούν «πατριωτικά» επιχειρήματα που θα αναδεικνύουν τους άλλους κινδύνους. Το παράδειγμα της Βουλγαρίας που ανακάλεσε στη Σόφια την πρέσβειρά της στην Αγκυρα, λόγω της ανοιχτής εμπλοκής της Τουρκίας στις επικείμενες βουλγαρικές εκλογές, είναι χρήσιμο.
Αλλά για να αποδυθούν τα λεγόμενα φιλοευρωπαϊκά κόμματα σε έναν τέτοιο «ανένδοτο» θα πρέπει να πιστεύουν βαθιά στην Ευρώπη, έστω και σε αυτή των πολλών προβλημάτων. Και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι υπάρχουν τέτοια κόμματα στην Ελλάδα. Δεν υπάρχει όμως άλλη οδός σωτηρίας…