Στο Sevnica Castle στη Σλοβενία, κοντά στην πόλη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε η Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ, πουλάνε αλλαντικά, σοκολάτες, κρασί με το όνομά της. Στην πόλη Εκατέρινμπουργκ, πρωτεύουσα της επαρχίας των Ουραλίων στη Ρωσία, ένας ζαχαροπλάστης είχε την ιδέα να φτιάξει γλειφιτζούρια με τη μορφή του Βλαντιμίρ Πούτιν και του Βλαντιμίρ Λένιν και δεν προλαβαίνει να παρασκευάζει και να πουλάει. Παλαιότερα, σε βρετανικές εκλογές καταβροχθίστηκαν εκατοντάδες χιλιάδες σοκολατένια κεφάλια των υποψηφίων πρωθυπουργών και σάντουιτς και μπίρες με τα ονόματα των αρχηγών κομμάτων.
Η πολιτική και οι πολιτικοί ως αναλώσιμο προϊόν, να επιβεβαιώνουν από έναν άλλο δρόμο την εκδηλωθείσα από καιρό κρίση. Την περισσότερο υλική, παρά πνευματική, την περισσότερο προσωποκεντρική, παρά ιδεοκεντρική σχέση μας μαζί τους – ναι μεν οι πολιτευτές, τα δημόσια πρόσωπα εκφράζουν μια ιδεολογία, ένα όραμα, αλλά απoλύτως συνυφασμένα με την όψη τους· ειδικά στην εποχή της εικόνας είναι ευκολότερο να συνδεθείς με ένα πρόσωπο παρά με ό,τι αυτό ευαγγελίζεται.
Πάνω σ’ αυτήν την αρχή στηρίζεται όλο το σύγχρονο πολιτικό μάρκετινγκ. Οταν καταφέρνει να παρουσιάσει μια μορφή φωτογενή, θεωρεί ότι πέτυχε τον σκοπό της, την επικοινωνία με το κοινό. Το οποίο καταναλώνει την εικόνα οπτικά, αλλά και μασώντας την και καταπίνοντάς την, όταν αυτή μετατρέπεται σε εδώδιμο.
Η Χάνα Αρεντ, από τις σημαντικότερες μορφές της πολιτικής φιλοσοφίας, έλεγε ότι στην εποχή της μοναξιάς μέσα στο πλήθος, της αδιαφορίας για τα κοινά, ο κόσμος γίνεται για εμάς αντικείμενο προς κατανάλωση. Η πολιτική γίνεται ψυχαγωγία και τα προϊόντα της (επιχειρήματα, προγράμματα, πλατφόρμες) καταναλώνονται, ρηχά και γρήγορα, όπως τα αναλώσιμα. Και μικραίνει η απόσταση ανάμεσα στην πραγματική μορφή και το φαγώσιμο ομοίωμα. Η καταβρόχθιση της (σοκολατένιας) μορφής ενός πολιτικού ήταν κάποτε αδιανόητη, γιατί τα πρόσωπα παρέμεναν πρόσωπα, διατηρούσαν κάτω από όλες τις περιστάσεις την υπόσταση του ανθρώπου. Σήμερα η ζωή, αν δεν αρκείται στις συνήθεις απολαύσεις, μπορεί να απλώσει το χέρι στα πράγματα του ανθρώπινου σύμπαντος, να τα παραβιάσει και να αναλώσει.
Και μια κοινωνία καταναλωτών δεν ξέρει πώς να φροντίζει τον κόσμο και τα πράγματα που ανήκουν σε αυτόν, ό,τι αγγίζει το καταστρέφει. Καθώς δεν χρειάζεται κάτι άλλο έξω από τη σφαίρα της βιοτικής διαδικασίας της, καταργεί την ουσία κάθε πράγματος που παραλαμβάνει, διότι το αντιμετωπίζει μόνον από τη λειτουργική του πλευρά. Το αποκτά, το αποτιμά, το χρησιμοποιεί, το ανταλλάσσει ή το αναλώνει. Ενα πρόσωπο, όταν καταβροχθίζεται, χάνει τη δυνητική αφθαρσία του, εξαφανίζεται μαζί με τις ιδέες, τις αξίες, τα πιστεύω του. Ολα εκείνα με τα οποία η γλώσσα ντύνει την εικόνα. Γιατί δεν είναι το πρόσωπο που κατασκευάζει το νόημα, αλλά το αντίστροφο. Είναι ο λόγος που κάνει το πρόσωπο να αναδυθεί.
Ως ζαχαρωτό, αγορασμένο αγαθό, προσφέρει όχι νόημα, αλλά ευχαρίστηση, την τέρψη της ανταλλαγής (δίνω χρήμα παίρνω πολιτικό), όχι ιδέες, αλλά απόλαυση: «Κοιτάξτε με, είμαι εδώ, μπορείτε να με δαγκώσετε, να με γευτείτε». Και όλα τελειώνουν εκεί. Η πολυσημία του κόσμου, μαζί με τους προβληματισμούς, τα διφορούμενα και τη μαγεία του, εξανεμίζονται.