Ελάτε να κάνουμε μια απλή άσκηση για να κατανοήσουμε τη ζημιά που προκαλούν όσοι, με πρώτους και χειρότερους τους πολιτικούς μας, υποστηρίζουν την παραμονή μας στη στασιμότητα και την απαξίωση. Ας υποθέσουμε ότι εκείνοι που δεν εξυπηρετούν τα δάνειά τους, αυτά που αποκαλούμε «κόκκινα», «μείον» όσα προβληματικά δάνεια αναμένεται να έχει ούτως ή άλλως μια οικονομία, αρχίζουν να πληρώνουν κανονικά. Ας υποθέσουμε επίσης, για την απλοποίηση του παραδείγματός μας, ότι όλα τα δάνεια είναι τοκοχρεολυτικά, όπως είναι τα στεγαστικά δηλαδή.
Αμέσως, από τα 100 δισεκατομμύρια που είναι τα προβληματικά δάνεια, το τραπεζικό σύστημα θα μπορούσε να έχει έσοδα –επιστρεφόμενο κεφάλαιο και τόκοι– κοντά στα 600 εκατομμύρια τον μήνα, δηλαδή πάνω από 7 δισεκατομμύρια τον χρόνο. Προσθέστε ότι από τον υπόλοιπο τμήμα, που είναι περίπου το ίδιο και εξυπηρετείται κανονικά, έχει τις ίδιες εισροές και θα καταλάβετε ότι οι τράπεζες θα πλημμυρίσουν από χρήμα. Σκεφτείτε ακόμη ότι στους δώδεκα μήνες του 2015 οι τράπεζες μείωσαν το υπόλοιπο των δανείων τους (δηλαδή πήραν από την οικονομία) κατά 7 δισ. ευρώ , όταν σε μια χρονιά όπως το 2006, που δεν ήταν η «καλύτερη» χρονιά, είχαν προσθέσει στην οικονομία νέα δάνεια ύψους 30 δισεκατομμυρίων!
Υποστηρίζω ότι η ιδιότυπη «σεισάχθεια» που καλλιέργησαν, οργάνωσαν, νομοθέτησαν και υπερασπίστηκαν τεχνικά και ηθικά πολιτικοί από όλο το κομματικό φάσμα προξένησε τεράστια ζημιά στην οικονομία, εκμαύλισε την κοινωνία και τροφοδότησε τον λαϊκισμό των άκρων στις πολιτικές εξελίξεις.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι το 2008, πολύ προτού παραδεχθεί η τότε πλειοψηφία ότι η Ελλάδα βρισκόταν αντιμέτωπη με την ίδια τεράστια κρίση ολόκληρου του κόσμου, όταν κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι αρνούνταν να δουν την παντελή έλλειψη προετοιμασίας μας και τις ιστορικές δομικές ατέλειες της οικονομίας και, ακόμη χειρότερα, απέρριπταν κάθε μέτρο πρόληψης, η κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο έσπευσαν να «προστατεύσουν» τον «κοσμάκη» και την πρώτη κατοικία «του».
Λίγο αργότερα, η κυβερνητική αλλαγή του 2009 έφερε ένα διάτρητο και καταστροφικό πλαίσιο δήθεν δικαστικής προστασίας, που μετέτρεψε εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά και μικρούς επιχειρηματίες σε «ζόμπι» της οικονομίας. Ακόμη κι όταν η Ελλάδα τέθηκε υπό δημοσιονομική επιτήρηση και υποχρεωτική διαχείριση λόγω υπερβολικών κρατικών χρεών, το πολιτικό, κομματικό και μιντιακό σύστημα, που προστατεύει αδιακρίτως τους οργανωμένους «δεν πληρώνω» έναντι όσων στερήθηκαν πολλά για να παραμείνουν αξιόχρεοι, συνέχισε να πουλάει «προστασία» αδιαφορώντας για τις τραγικές συνέπειες στο κοινωνικό σύνολο, προσθέτοντας στην ελληνική κρίση και το ήδη δυσβάστακτο ιδιωτικό χρέος. Ακόμη και τώρα η κ. Ντανιέλ Νουί, επόπτρια όσων ερειπίων απέμειναν στις τράπεζες, παρακαλάει την κυβέρνηση να κάνει όσα πρέπει για «να ξεκινήσουμε έναν ενάρετο κύκλο». Σιγά μην τα κάνουν!