Πάντως, η κεφαλή ευημερεί…

2' 8" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μοιάζει με εφιαλτικό deja vu. Μια σειρά από συμβάντα με πτυχές σκανδάλου παλιάς κοπής επαναφέρουν στο προσκήνιο τη σχεδόν 200ετή βοσκή των κρατικών λειμώνων από εκείνους που βρίσκονται στον αφρό αδιάβροχοι στις οικονομικές μπόρες. Δεν έχει σημασία εάν αδικούνταν τα πολιτικά πρόσωπα που βρέθηκαν το 2015 να πληρώνουν περισσότερα από τους κοινούς πολίτες –το 2014 πλήρωναν λιγότερα– και το 2016 αποκαταστάθηκε η δικαιοσύνη. Σημασία έχει η χειρονομία της μείωσης της εισφοράς αλληλεγγύης για πρόσωπα που δεν είναι σε άλλους τομείς «εξομοιωμένα» με τους κοινούς φορολογουμένους. Ή εάν το εδικαιούτο ο διευθύνων σύμβουλος του ΔΕΣΦΑ το ενισχυμένο κατά 100.000 εφάπαξ ως 30ετής υπάλληλος στην εταιρεία – και ένα μήνα πριν ο πρόεδρος και ο διευθύνων σύμβουλος του ΑΔΜΗΕ είχαν ορίσει τις αμοιβές τους στις 20.000 μεικτά με 200.000 ευρώ αναδρομικά. Η τάση είναι «εξίσωση» προς τα πάνω: όπως ο διπλασιασμός των αποδοχών του γενικού διευθυντή και του αναπληρωτή γενικού διευθυντή του ΟΔΔΗΧ από 4.631 σε 8.315 ευρώ με εξαίρεση από το πλαφόν του Δημοσίου… Η συνέχεια γράφεται με την αύξηση του μισθού της διευθύντριας υποδοχής μεταναστών στη Λέσβο, τους επιπλέον μετακλητούς σε υπουργικά γραφεία…

Τα ίδια και τα ίδια από την εποχή του Κωλέττη, που όταν καταγγέλθηκε στη Βουλή για διασπάθιση του δημόσιου χρήματος, απάντησε με θράσος: «Γιατί φωνάζετε; Ποιος τα τρώει τα λεφτά; Ξένοι; Οι Ελληνάδες μου τα τρώνε!».

Είναι αποκαρδιωτικό για τον πολίτη να του θυμίζουν ότι οι διοικήσεις μοιράζονται σε κομματικούς ευνοουμένους, ότι η κατάληψη υψηλής δημόσιας θέσης αποτελεί πηγή πλούτου, δηλαδή ότι ενώ οι ίδιοι χάνουν εισοδήματα, χαμηλοαμειβόμενοι και υπερφορολογούμενοι, η προνομιούχα κάστα των ανώτατων κρατικών υπαλλήλων κερδίζει καρπούμενη τα ακριβοπληρωμένα δανεικά και τις εξουθενωτικές μειώσεις πόρων.

Αυτά είναι χαρακτηριστικά υπανάπτυκτης τριτοκοσμικής χώρας, όπου η κεφαλή ευημερεί και το κοινωνικό σώμα δυστυχεί. Ο πολίτης τέτοιες στιγμές έχει δραματική ανάγκη να πιστέψει ότι ο κρατικός λειτουργός δεν είναι ο συνήθης κυνικός· οι καταγγελίες δεν είναι βαρύτερες από τα αξιώματα· η πολιτική εξουσία δεν είναι αλεξίποινο και απολυμαντικό· πασιφανείς χρησιδεσπόζοντες του δημοσίου χρήματος δεν απολαμβάνουν πάναγνοι τους εύκολους καρπούς· η ευζωία δεν κερδίζεται μόνο με κομματική αλληλεγγύη.

Αυτή την ευκαιρία κανείς δεν του τη δίνει. Και η οργή μεταμορφώνεται σε πίκρα και η πίκρα, για να γίνει υποφερτή, συνήθεια. Συνηθίζει, λοιπόν, να επιβιώνει αφαιρώντας ό,τι τον στεναχωρεί. Η αφαίρεση γίνεται η συνήθης κατάστασή του. Δεν θα μπορούσε αλλιώς να αντέξει την ολιγοφρενία κομματαρχών, την αρπακτικότητα «συμβούλων», συνδικαλιστών κ.ά., να υπομείνει την ενοχλητική μνήμη χαμερπών πράξεων (αν και μόνο η γνώση και η μνήμη μπορούν να αποκαθάρουν την καθημερινότητα από τους εξωραϊσμούς και τις παραχαράξεις). Αφαιρεί, λοιπόν, και πορεύεται προς τη λήθη κηδεμονευόμενος θεατής της ανακύκλωσης σκανδάλων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή