Ελάχιστη ουσιαστική σημασία έχει όλος αυτός ο ορυμαγδός δηλώσεων, εκτιμήσεων και εικασιών που προέκυψε από το τελευταίο Eurogroup. Δεν σημαίνει δηλαδή και πολλά ότι το ΔΝΤ επέβαλε τις απόψεις του, ότι το κέντρο βάρους μετατοπίστηκε από τη λήψη μέτρων στην πραγματοποίηση μεταρρυθμίσεων, ότι η ελληνική κυβέρνηση υποχρεώθηκε να δεχθεί τις αποφάσεις των δανειστών ή ότι κάθε ευρώ που θα προέρχεται από νέες επιβαρύνσεις των πολιτών θα ισοφαρίζεται αυτόματα από ευρώ που θα οδηγεί σε ελαφρύνσεις, σύμφωνα με τα ακατάληπτα επιχειρήματα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Είναι φανερό άλλωστε ότι η κυβερνητική προπαγάνδα δεν τα καταφέρνει και τόσο καλά εσχάτως, καθώς υπουργοί και στελέχη λένε άλλα αντ’ άλλων, συχνά αντιφατικά και αντικρουόμενα, και ακριβώς αυτό συμβαίνει τώρα με αφορμή τη νέα συμφωνία, προσύμφωνο ή όπως αλλιώς την ονομάζουν. Σημειωτέον επίσης ότι ο Τσακαλώτος και ο Χουλιαράκης που «διαπραγματεύτηκαν» δεν έχουν βγάλει κιχ…
Πολλοί ειδικοί πιστεύουν ότι έχει ανοίξει πλέον ο δρόμος για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης, αφού από την Τρίτη θα βρίσκονται στην Αθήνα οι απεσταλμένοι της τρόικας. Δεν ξέρουν πότε, αλλά εκφράζουν βεβαιότητα, αναμεμειγμένη με μεγάλη δόση ελπίδας, ότι κάποια στιγμή θα κλείσει, γιατί αν δεν κλείσει, γνωρίζουν πολύ καλά ότι η καταστροφή θα είναι ανείπωτη και δεν επιθυμούν να λάβουν υπόψη ένα τέτοιο ενδεχόμενο για να διατηρήσουν την ψυχική τους γαλήνη. Ανάλογη βούληση εκφράζει και η κυβέρνηση, οπότε γιατί να μην είναι αισιόδοξοι και να ελπίζουν οι άνθρωποι; Ξεχνούν προφανώς τις τόσες φορές που αυτή η κυβέρνηση αλλάζει γραμμή, κόκκινη ή οποιουδήποτε άλλου χρώματος, με αποκλειστικό γνώμονα το κομματικό συμφέρον και, κυρίως, την παραμονή στην εξουσία.
Τέλος πάντων, όμως, ας δεχθούμε ότι όλα θα πάνε κατ’ ευχήν και η αξιολόγηση θα κλείσει για να πάει η χώρα παρακάτω. Ας δεχθούμε ακόμη ότι όσα ισχυρίζεται η κυβέρνηση είναι αληθή και σωστά. Ε, και; Ποιο μπορεί να είναι «το παρακάτω» για μια χώρα που έχει χάσει παντελώς την αξιοπιστία της, που δεν παράγει και δεν αυξάνει τον πλούτο της, που δεν δέχεται την πραγματικότητα των αριθμών, που διαπραγματεύεται αενάως αυτά που έχει ήδη υπογράψει, που πολλές φορές δεν ξέρει τι υπέγραψε, προσποιείται ότι δεν θυμάται –ούτε καν τις υποχρεώσεις που απορρέουν από τα θεμελιώδη κείμενα της Ευρωπαϊκής Ενωσης–, που δεν έχει διοίκηση και που αρνείται επιμόνως να μεταρρυθμιστεί;
Γιατί κακά τα ψέματα, η κατάσταση επιβαρύνεται διαρκώς επειδή οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν αναγνωρίζουν τις δεσμεύσεις τους και προσπαθούν να ξεφύγουν από αυτές, με αποτέλεσμα σε κάθε νέα φάση να απαιτούνται σκληρότερα μέτρα. Και ξανά-μανά διαπραγματεύσεις, ενώ η χώρα σέρνεται και βυθίζεται στα Τάρταρα.
Το πρόβλημα της Ελλάδας είναι απολύτως εσωτερικό. Δεν θα συνέλθει αν πολιτική τάξη, «ελίτ» και ευρύτερη κοινωνία δεν καταλάβουν ότι μόνιμη άρνηση, ρητορικές «κόκκινες γραμμές» και τα δήθεν «νταηλίκια» που στηρίζονται στον αέρα δεν δίνουν λύσεις. Θα παραμένει μη κυβερνήσιμη και κάποια στιγμή, ίσως πολύ σύντομα, θα μπει στην κατηγορία των «αποτυχημένων κρατών», αν δεν δώσει ένα τέλος στην «παλαβωμάρα». Κάτι που ήδη συζητείται μεταξύ των εταίρων. Οι δηλώσεις αρκετών Ευρωπαίων αξιωματούχων μετά το Γιούρογκρουπ είναι ενδεικτικές. Οπως ενδεικτικές είναι και οι διαθέσεις της κοινής γνώμης σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες.