Ο λόγος που ένα σύστημα πολιτικό χάνει την εξουσία είναι ότι απεδείχθη ανάξιο να τη διατηρήσει περαιτέρω. Αυτός ο κοινός, πράγματι, τόπος ισχύει ανεξαρτήτως της μορφής που έχει ένα καθεστώς – εάν πρόκειται, δηλαδή, για αντιπροσωπευτικό, απολυταρχικό ή δικτατορικό σύστημα. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα και μία ανάλογη διαδικασία βρίσκεται εν εξελίξει στην Ενωμένη Ευρώπη και ειδικότερα στις χώρες του ευρώ.
Η είδηση της περασμένης Πέμπτης ότι επιταχύνεται η επαναπατρισμός γερμανικού χρυσού από το Παρίσι και τη Νέα Υόρκη στη Φρανκφούρτη, όπου εντός του τρέχοντος έτους θα έχει συσσωρευθεί το ήμισυ των αποθεμάτων αυτής της χώρας, είναι η πρώτη ένδειξη δυσπιστίας του Βερολίνου καθόσον αφορά στη βιωσιμότητα της Ευρωζώνης.
Πρόκειται ενδεχομένως για ενέργεια «προληπτική», εάν υποτεθεί ότι έχει βάση δήλωση σχετική ανώτερου στελέχους της Bundesbank ότι «το ενδεχόμενο εκλογικής νίκης της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία αλλά και το ευρύτερο κύμα ευρωσκεπτικισμού εκλόνισαν την εμπιστοσύνη προς το ευρώ».
Αυτά όμως είναι θέματα αρμοδιότητος οιωνοσκόπων ή βαθυστόχαστων αναλυτών στην τάξη των οποίων δεν ανήκει ο συντάκτης της παρούσης στήλης. Στοιχειώδης πρόνοια και αίσθημα αυτοσυντηρήσεως, ωστόσο, θα επέβαλλε μία στάθμιση των παραγόντων ασταθείας που, ως φαίνεται, κλονίζουν το ευρωπαϊκό σύστημα και στους οποίους πρέπει να προστεθεί η οικτρή διαχείριση της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδος επί περισσότερο από σαράντα χρόνια.
Ενδεχομένως θα επιχειρηματολογήσουν κάποιοι ότι το έθνος των Ελλήνων δεν ανήκει στη Δύση ή στην Ανατολή, αλλά ότι επιβίωσε και λειτούργησε δημιουργικά στον ενδιάμεσο χώρο και ότι η απόπειρα εναρμονίσεως με την Ευρώπη –ό,τι και εάν αυτό εσήμαινε εδώ και δύο αιώνες πάνω κάτω– υπήρξε επίπονη και ανεπιτυχής. Αλλά αυτά είναι θέματα θεωρητικού και ιστορικού ενδιαφέροντος.
Η ουσία είναι ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση διέρχεται τη μεγαλύτερη κρίση από συστάσεώς της, ότι η Ελλάς είναι οικονομικώς εξουθενωμένη, κυρίως όμως ότι η σταθερότητα στην περιοχή έχει διασαλευθεί επικίνδυνα και ότι ανεξαρτήτως τι θα συμβεί στην Eυρωζώνη υπάρχει κίνδυνος να ανακύψει και μείζον θέμα ασφαλείας.
Οδυνηρή θα είναι μία ενδεχόμενη χρεοκοπία· έχουν υπάρξει όμως και άλλες στο παρελθόν. Καμία αμφιβολία ότι πρέπει να καταβληθεί κάθε προσπάθεια για να αποτραπεί ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ώστε να παραμείνει η χώρα εντός του ευρωπαϊκού συστήματος. Αλλά η Ε.Ε. δεν είναι δυνατόν να εγγυηθεί την ασφάλεια της Ελλάδος και το επιχείρημα ότι τα σύνορα της χώρας είναι ταυτόχρονα και σύνορα της «ενωμένης» Ευρώπης δεν έχει πρακτική αξία.
Το οικονομικό μέλλον της Ελλάδος κρίνεται στις Βρυξέλλες – αν και ορισμένοι αμφιβάλλουν περί αυτού· αλλά η ασφάλεια της κρίνεται στην περιοχή όπου γεωγραφικώς ανήκει.
Την επίσκεψη της Βρετανίδος πρωθυπουργού κ. Τερέζα Μέι στην Αγκυρα ακολούθησε η επικοινωνία του Αμερικανού προέδρου κ. Ντόναλντ Τραμπ με τον Τούρκο ομόλογό του κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και ο νέος διοικητής της CIA κ. Μάικ Πομπέο μετέβη ευθύς αμέσως στην Τουρκία. Η εποχή του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα έκλεισε οριστικά τον κύκλο της, και η Βρετανία αρχίζει διαπραγματεύσεις για έξοδο από την Ε.Ε. Στην επιφάνεια της ενότητος διακρίνονται βαθιές ρωγμές.
Υποστηρίζουν ορισμένοι ότι η χώρα μπορεί να επιβιώσει στο περιθώριο ή και εκτός του ευρωπαϊκού συστήματος, αλλά ποτέ στο περιθώριο του ΝΑΤΟ, διότι απλούστατα τα θέματα ασφαλείας προέχουν έναντι όλων των άλλων.