«Παλεύουμε για το μέλλον μας, τις οικογένειές μας και για τα παιδιά μας», είπαν οι πυροσβέστες πενταετούς θητείας λίγο πριν αποχωρήσουν από το υπουργείο Διοικητικής Ανασυγκρότησης, προχθές, και αφού είχαν κάνει πρώτα κομμάτια και θρύψαλα τη γυάλινη είσοδο του κτιρίου. Οχι και το καλύτερο μήνυμα προς τις οικογένειές τους, τα παιδιά τους και εν γένει την κοινωνία για τους τρόπους να διεκδικεί κάποιος τα δίκια του, καθώς επιβεβαίωσαν ότι στη χώρα μας, αν θέλεις να πετύχεις κάτι, απειλείς, επιτίθεσαι, καταστρέφεις κοινά και μη αγαθά, σπας, φθείρεις, βανδαλίζεις. Θέλεις να διαμαρτυρηθείς για κάτι; «Κατεβάζεις» την τζαμαρία του υπουργείου, διαλύεις τα γραφεία της δημόσιας υπηρεσίας, καταστρέφεις αρχεία, κρατάς τον υπουργό ή τον προϊστάμενο σε ομηρία. Και κατά συνέπεια ταυτίζεσαι με τον «μπαχαλάκια» που δεν ξέρει άλλο τρόπο αντίδρασης ή συμμετοχής στα κοινά από τον θρυμματισμό μαρμάρων, τον ακρωτηριασμό και το βάψιμο αγαλμάτων, από την καταστροφή κειμηλίων, από το σπάσιμο και το κάψιμο αυτοκινήτων, λεωφορείων, τρόλεϊ, στάσεων, κάδων, βιτρινών, από τη λεηλασία καταστημάτων. Δηλαδή συμβάλλεις στην περαιτέρω παγίωση της επιθετικότητας ως στάσης ζωής.
Σίγουρα η ευθύνη δεν είναι όλη –ίσως είναι και ελάχιστη– των πυροσβεστών που εφόρμησαν με την καρέκλα. Είναι κατά βάση της πολιτείας και των κομμάτων, που επέτρεψαν να μπερδευτεί η αμφισβήτηση και η διεκδίκηση με τη βία, η αγανάκτηση με την καταστροφή. Που αντιμετώπισαν την επιθετικότητα ως ένα ενίοτε καταλυτικό, ποικιλοτρόπως εξυπηρετικό, συστατικό της πολιτικής ζωής. Ετσι, σιγά σιγά η δολιοφθορά έπαψε να σκανδαλίζει και έγινε καθημερινότητα. Χθες τα ξημερώματα σημειώθηκε το πολλοστό κρούσμα φθοράς μέσου μαζικής μεταφοράς: Τέσσερα άτομα με κουκούλες, στις 6 παρά 20 το πρωί ακινητοποίησαν λεωφορείο στη διασταύρωση της λεωφόρου Γαλατσίου με τη Δροσοπούλου, και με βαριοπούλες έσπασαν την κεντρική πόρτα.
Πέρα από τη διάχυση της βίας σε όλο και ευρύτερα στρώματα της κοινωνίας, από τον καθημερινό αφανέρωτο πόλεμο στους δρόμους και την εκχώρηση της έκβασης των πραγμάτων στον λοστό, τη φωτιά, τη βαριοπούλα, το εν λόγω μεγάλο πολιτικό και κοινωνικό πρόβλημα έχει και άλλες διαστάσεις. Πίσω από την αχρήστευση του κοινού κτήματος, αυτού που έχει δημιουργήσει η παλιά και η νέα κοινή ζωή, κρύβεται η απόρριψη της ιστορικής ταυτότητας, της συλλογικής και ατομικής κοινωνικής ύπαρξης. «Η βία είναι μια αναζήτηση της ταυτότητας και του νοήματος. Οσο λιγότερη ταυτότητα, τόσο μεγαλύτερη βία», έλεγε ο Καναδός επικοινωνιολόγος Μάρσαλ Μακ Λούαν.
«Ο,τι χρειάζεται βία για να διατηρηθεί είναι καταδικασμένο», έλεγε ο συγκαιρινός του Χένρι Μίλερ. Η χώρα είναι καταδικασμένη αν δεν γίνουν προσπάθειες (τα μεγάλα προβλήματα χρειάζονται μεγάλες απαντήσεις, χρειάζονται σχέδιο, στόχευση, συνεργασίες, ανάληψη ευθυνών, xρειάζονται δασκάλους, οραματιστές, ψύχραιμες φωνές, νέους στόχους, νέες αξίες, ένα ευρύ κοινωνικό κίνημα), ώστε η βία να πάψει να είναι η πιο αποδοτική λύση στο κάθε πρόβλημα.