Κανείς δεν ωφελείται από τη χρήση βίας ως επιχείρημα σωτηρίας, από τις καταστροφές – το χάος, η σύγχυση, η αμφίσημη δημόσια ζωή κάνουν το πηγάδι πιο βαθύ. Πιο πρόσφατα επεισόδια στο σίριαλ του «αντάρτικου πόλης», οι επιθέσεις σε εκδοτήρια εισιτηρίων σταθμών του μετρό και του ηλεκτρικού, σε ελεγκτές, σε ακυρωτικά μηχανήματα λεωφορείων. «Εμπρηστικό» παρακλάδι του κινήματος δεν πληρώνω – διόδια, φόρους, δόσεις δανείων– με δύο στόχους: να μην αποζημιώνονται από τους πολίτες οι υπηρεσίες κοινής ωφελείας που αποτελούν τη βάση της λειτουργίας των σύγχρονων κοινωνιών (μολονότι άνεργοι και άποροι μετακινούνται δωρεάν με τις συγκοινωνίες), και να μην είναι δυνατός ο έλεγχος που θα μπορεί να ασκείται πλέον –όπως οι ίδιοι οι δολιοφθορείς υποστηρίζουν– στις κινήσεις των επιβατών μέσω του ηλεκτρονικού εισιτηρίου.
Δεν είναι τόσο κάτι όπως η φορολογική αντίσταση που έχουν αναπτύξει γενεές επί γενεών επαγγελματιών και η πατροπαράδοτη συνήθεια να ποντίζουν το σύνολο του τζίρου στη βαθιά τους τσέπη με το πρόσχημα «δεν βγαίνω» – λίγα μόλις εκατομμύρια από το σύνολο των δεκάδων δισ. οφειλών, ακόμη κι αυτών που έχουν βεβαιωθεί στα δικαστήρια, εισπράττονται από την εφορία. Ούτε είναι μόνο η απροθυμία να εξοφλούνται τα οφειλόμενα στο Δημόσιο, το οποίο, ακόμη, στο μυαλό πολλών έχει τη μορφή της αστείρευτης αγελάδας για αδιάλειπτο άρμεγμα. Περισσότερο είναι η πεποίθηση ότι είναι θεμιτό κάποιος να μην πληρώνει ένα κράτος που επιβάλλει υπερβολικές περικοπές και δυσβάσταχτους φόρους, προσέγγιση που διαδέχθηκε την πατροπαράδοτη πίστη ότι είναι αποδεκτό κάποιος να «κλέβει» ένα κράτος που «κλέβει», να κοροϊδεύει ένα κράτος που τον πιάνει κορόιδο. Ενας καταστροφικός φαύλος κύκλος (οι ανίκανες και υστερόβουλες κυβερνήσεις παράγουν απείθαρχους πολίτες) που καταστρέφει όχι μόνο την οικονομία της χώρας, αλλά και ενθαρρύνει την ιδεολογική ρηχότητα, διευρύνει τη διαφθορά. Δημιουργεί πολίτες αλαζόνες, που νιώθουν υπεράνω όλων, των Αρχών συμπεριλαμβανομένων, παγιώνοντας τη διαταραγμένη σχέση τους με τη διοίκηση και οδηγώντας σε πράξεις που αποτελούν το άκρον άωτον του ανορθολογισμού, εν τέλει μια μορφή παραφροσύνης.
Βέβαια η καταστροφή ή κλοπή των ακυρωτικών μηχανημάτων δεν είναι μια απλή πράξη ανυπακοής (δεν πληρώνω), αποτελεί βία, μια φρικιαστικά κουραστική και εξουθενωτικά απογοητευτική επανάληψη της καταστροφής, που δεν παράγει κανένα πρακτικό αποτέλεσμα, μόνο εκπέμπει το μήνυμα ότι όλα είναι δυνατά σε αυτή τη χώρα, ότι ο βανδαλισμός είναι φυσική εκδήλωση αγανάκτησης, ότι η δολιοφθορά αποτελεί ιδεολογική στάση και η αδικοπραξία έναν ακόμη τρόπο συμμετοχής στην πολιτική· ότι οι αισθήσεις δονούνται μόνο στην απεκδοχή του κακού.
Δεν αποτελεί «εξυπηρέτηση» στους αναξιοπαθούντες αλλά μια πράξη αφόρητου αυταρχισμού, όπως κάθε εκδήλωση βανδαλισμού, με ή χωρίς ιδεολογικό υπόβαθρο, ελαφρά τη καρδία, μέσα στον πυρετό της χουλιγκανικής ομαδικής «εκτόνωσης». Οχι μια μάχη για καλύτερη ζωή, αλλά μηδενισμός. Ενα απόλυτο.