Για τρίτη φορά το ίδιο σκηνικό. Οδηγούμαστε σε εκλογές επειδή το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βιάζεται να έρθει στην εξουσία. Κι ας ξέρει τι το περιμένει. Δεν έχει διδαχθεί τίποτα από τα παθήματα των προηγούμενων. Το 2009, ο Γ. Παπανδρέου γνώριζε ότι θα έχει να διαχειριστεί βουνό προβλημάτων. Αυτό δεν τον εμπόδισε από το να επιμένει στην πρόκληση εκλογών με αφορμή την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας τον Μάρτιο του 2010, γεγονός που επέτρεψε στον Κ. Καραμανλή να στήσει πρόωρες κάλπες τον Οκτώβριο του 2009. Η συνέχεια γνωστή. Τον Νοέμβριο του 2011, όταν η χώρα έφθασε σε οριακό σημείο, ο Αντ. Σαμαράς εγκατέλειψε την αντιμνημονιακή γραμμή και συμμετείχε στην κυβέρνηση συνεργασίας υπό τον Λ. Παπαδήμο. Από την πρώτη στιγμή το άγχος του ήταν πότε θα προκηρυχθούν εκλογές. Κι ας γνώριζε ότι την επομένη θα επωμιστεί δύσκολες αποφάσεις κι ότι η «επαναδιαπραγμάτευση» είναι ένα ωραίο προεκλογικό σύνθημα, όμως η Ε.Ε. δεν αφήνει περιθώρια για κάτι τέτοιο. Η συνέχεια επίσης γνωστή. Σήμερα, ο Αλ. Τσίπρας δεν φαίνεται να έχει διδαχθεί τίποτα από τη βιασύνη των προκατόχων του και δείχνει ακριβώς την ίδια σπουδή να παραλάβει εκείνος την «καυτή πατάτα» (αν δεν αλλάξει κάτι κι ο ΣΥΡΙΖΑ τερματίσει πρώτος).
Οδεύουμε σε μια προεκλογική περίοδο, εντονότατης πόλωσης. Η μεν Ν.Δ. θα επικεντρώσει την καμπάνια της στον φόβο, στις υπαρκτές αντιφάσεις, τα κενά και την «υποσχεσιολογία δίχως αντίκρισμα» από τον ΣΥΡΙΖΑ και ο Αλ. Τσίπρας στη δυσαρέσκεια των πολιτών απέναντι στην κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ με τον στόχο της αυτοδυναμίας και η Ν.Δ. με τον στόχο της πρωτιάς ελπίζουν ότι θα λεηλατήσουν τους όμορους χώρους.
Οι πολίτες θα παρακολουθήσουν μια αντιπαράθεση από την οποία θα απουσιάζουν ξανά οι ρεαλιστικές λύσεις που μπορούν να οδηγήσουν σε έξοδο από την κρίση και η συζήτηση για τις μεγάλες μεταρρυθμίσεις που μπορούν να κάνουν τη χώρα να σταθεί με αξιώσεις σε ένα έντονα ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον. Οι 4 εβδομάδες που θα μεσολαβήσουν ώς τις κάλπες, θα είναι εξαιρετικά δύσκολες. Κι αυτό δεν θα οφείλεται στον ακραίο λόγο και στα συνθήματα, αλλά στην αβεβαιότητα για την επόμενη μέρα. Η αβεβαιότητα αυτή θα αφορά την οικονομική συμπεριφορά στο εσωτερικό, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο θα αντιμετωπίζουν τη χώρα όσοι διεθνώς έχουν οικονομικά συμφέροντα στην Ελλάδα. Τουλάχιστον για τους επόμενους μήνες και μέχρι να φανεί ποια θα είναι τα επόμενα βήματα της Ελλάδας, η αβεβαιότητα θα έχει αρνητική επίδραση στην οικονομία.
Ολα αυτά μπορούν να μετριαστούν, αν από την κάλπη προκύψει αποτέλεσμα που θα διαλύσει κάποιες αμφιβολίες. Με δεδομένο ότι η αυτοδυναμία μπορεί να ακούγεται ωραία ως σύνθημα αλλά είναι σχεδόν ανέφικτος στόχος, το ερώτημα είναι πώς την επομένη των εκλογών θα σχηματιστεί μια κυβέρνηση η οποία θα έχει σταθερό ευρωπαϊκό προσανατολισμό και την ίδια στιγμή θα είναι σε θέση να προωθήσει αλλαγές τις οποίες σήμερα εμποδίζουν μικρά και μεγάλα συμφέροντα και κατεστημένες αντιλήψεις. Κι αυτό μπορεί να διασφαλιστεί με τον καλύτερο τρόπο αν στη νέα Βουλή αποδυναμωθούν οι λαϊκίστικες φωνές και βγουν ενισχυμένες οι μεταρρυθμιστικές δυνάμεις και στις πολιτικές δυνάμεις και στο εσωτερικό των κομμάτων.