Αν η εθνική ομάδα μιας χώρας είναι ο «καθρέφτης» του αθλήματος, τότε το ελληνικό ποδόσφαιρο, έπιασε… πάτο. Οχι πως δεν το βλέπαμε, αλλά τουλάχιστον σε προσωπικό επίπεδο, και μετά το 2-2 με τη Βοσνία-Ερζεγοβίνη, ήλπιζα πως θα μπορούσε στους δύο αγώνες με Ιταλία και Αρμενία στο Ολυμπιακό Στάδιο να υπάρξουν τέτοια αποτελέσματα που θα διαφαίνονταν στον ορίζοντα κάποιες ελπίδες. Δυστυχώς κι αυτές αποδείχθηκαν φρούδες.
Φυσικά, όπως συμβαίνει και σε συλλογικό επίπεδο, τα πυρά τα δέχθηκε σωρηδόν ο προπονητής. Οχι πως ο Αγγελος Αναστασιάδης, που ήδη βλέπει την πόρτα εξόδου από το Γουδί, δεν έκανε λάθη. Ηταν πολλά, και μάλιστα, έδειξε πως στο παιχνίδι με την Ιταλία το πάθημα του εικοσάλεπτου στη Ζένιτσα δεν του είχε γίνει μάθημα. Και το πληρώσαμε με το… καλημέρα με τρία γκολ.
Ομως δεν φταίει μόνο αυτός. Με μια δεύτερη σκέψη, θα δούμε πως στην πλειονότητά τους οι παίκτες που διαθέτει είτε είναι αναπληρωματικοί, όσοι αγωνίζονται στο εξωτερικό,
είτε οι ομάδες όπου αγωνίζονται δεν είναι και σπουδαίες.
Οσο γι’ αυτούς που παίζουν στο επαγγελματικό μας πρωτάθλημα; Το επίπεδό του είναι τέτοιο, που οι λέξεις «ανταγωνισμός» και «προσπάθεια», τού είναι άγνωστες. Γι’ αυτό και η αίσθηση που σου δίνει αυτό το σύνολο είναι η αναρχία, από την οποία προέρχονται τα αμέτρητα λάθη, σε προσωπικό επίπεδο.
Τέλος, αν το… ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, είναι απαραίτητο η Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία να αλλάξει φιλοσοφία και τακτική. Συμπάθειες προσωπικού επιπέδου, είτε λόγω πολιτικής είτε συλλογικών προτιμήσεων, δεν έχουν θέση στο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Πολύ περισσότερο οι… εξυπηρετήσεις κάποιων μάνατζερ.