Το κόμμα είναι η χώρα

2' 7" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Από τη νύχτα των ευρωεκλογών, ορισμένα γεγονότα ξεχώρισαν στην πολιτική καθημερινότητα της χώρας. Το πρώτο είναι η οργή του πρωθυπουργού απέναντι στον λαό, που δεν τον προτίμησε ακόμα μία φορά. Αν υπήρξε κάποια στιγμή, στ’ αλήθεια, αγανακτισμένος ο κύριος Τσίπρας αυτή ήταν τη νύχτα της 26ης Μαΐου. Και όχι μόνον με τους συνεργάτες του, που του παρουσίαζαν άλλα δημοσκοπικά νούμερα, αλλά κυρίως με τους ψηφοφόρους. Θυμάστε το ύφος και τη γλώσσα του σώματος στις πρώτες δηλώσεις του; Οπότε, αποφάσισε, κακήν κακώς, να πάει σε εκλογές. Και κάπου εκεί, άρχισε τα μπρος – πίσω. Φαίνεται ότι μέχρι να πάει στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας θα βγάλει την πίστη σε πολύ κόσμο. Κάποιοι θυμούνται το δυσάρεστο καλοκαίρι του 2015 και αναρωτιούνται μήπως τελικώς οι εκλογές πάνε για το φθινόπωρο – κάποιοι φθάνουν ακόμα και στο σημείο να φοβούνται ότι δεν θα κάνει… καθόλου εκλογές! Τελούμε εν αναμονή λοιπόν. Την ερχόμενη Δευτέρα τα σπουδαία (ή όχι).

Το δεύτερο είναι ότι εδώ και περίπου δεκαπέντε ημέρες, μπροστά στο φάσμα της εκλογικής ήττας και στις εθνικές εκλογές, οι κυβερνώντες έχουν αναλωθεί σε ένα αδιανόητο αλισβερίσι ρουσφετολογίας και βολέματος ημετέρων.

Στην πραγματικότητα, αυτό ισχύει εν μέρει. Οι θέσεις και οι επιτροπές και οι οργανισμοί που «ξεφύτρωσαν» για να βολευτούν δικοί τους άνθρωποι –άρα και ψήφοι– δεν είναι προϊόν πανικού μιας πολύ πιθανής ήττας, αλλά αξίωμα και σημαία από την αρχή της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ιδίως μετά το φθινόπωρο του 2015. Αυτό, δηλαδή, που έκαναν παλαιότερα τα άλλα κόμματα εξουσίας, αλλά σε καιρούς αφθονίας (πράγμα που διόλου δεν τα δικαιολογεί), ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να το κάνει σε καιρό κρίσης.

Τελευταία, προσπαθεί να προλάβει ό,τι μπορεί. Από τη μία, η απέλπιδα απόπειρα να επηρεάσει τη Δικαιοσύνη για το μέλλον που έρχεται, από την άλλη, οι δίχως προσχήματα, απροκάλυπτες προσλήψεις θυγατέρων, συζύγων και λοιπών συγγενών και συντρόφων.

Το πιο εκπληκτικό είναι όμως το αφήγημα με το οποίο προσπαθούν να φέρουν τη μεγάλη ανατροπή: την παλιά συνταγή της αντιμνημονιακής ρητορικής του 2014-2015. «Ανοιξε η όρεξη των δανειστών ξανά», λένε. Ή το ακόμα πιο κομψό: «Προ ΣΥΡΙΖΑ ο κόσμος αυτοκτονούσε».

Πέρασαν τέσσερα και πλέον χρόνια από τότε που είχαν κάτι να αντιπροτείνουν. Ηταν εξωφρενικό (προσωπικά απορώ πώς τόσος κόσμος τους πίστεψε, όμως ας είναι), αλλά πάντως ήταν μια εναλλακτική που αποδείχθηκε ελκυστική σε πολλούς που ήταν εξοργισμένοι: σκίσιμο μνημονίων, κατάργηση ΕΝΦΙΑ κ.ο.κ.

Κάτι δεν έχουν καταλάβει μάλλον. Δείτε, λ.χ., από ποιον ζήτησε συγγνώμη η κ. Χριστοδουλοπούλου για το ζήτημα της κόρης της: από το κόμμα. Οχι από την κοινωνία, από τον περίφημο λαό που την ψήφισε. Από το κόμμα. Διότι η χώρα είναι το κόμμα ή δεν είναι τίποτα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή