«Μέχρι θυροκολλήσεως». Ο πρόεδρος της Βουλής δεν έδειξε να προβληματίζεται που προεδρεύει σε μια Βουλή ξεκρέμαστη – σε ένα σώμα του οποίου την απονομιμοποίηση αναγνώρισε ήδη από το βράδυ της 26ης Μαΐου το ίδιο του το κόμμα. Αντιθέτως.
Ο Βούτσης έδειξε να απολαμβάνει το πεδίο μοναχικής νομοθέτησης που άνοιξε για τον ΣΥΡΙΖΑ η αναβολή των εκλογών. Η κατάσταση είναι, είπε, «ιδιότυπη, αλλά κανονική». Σαν να λέμε, είναι εκτροπή, αλλά θεμιτή. Θα ψηφίζουμε «μέχρι να θυροκολληθεί το διάταγμα για τη διάλυση της Βουλής».
Δεν προδίδει αυτή η συμπεριφορά τη δυσκολία του κυβερνώντος κόμματος να αποκολληθεί από την εξουσία; Δεν επαναλαμβάνει τους τρόπους που οι ίδιες οι κεφαλές του ΣΥΡΙΖΑ υπέδειξαν ως εκλογικά επιζήμια αλαζονεία; Ναι και ναι. Αλλά πια δεν πειράζει.
Ακούγεται παράξενο, αλλά η εξήγηση θα μπορούσε να αναζητηθεί στο αποτέλεσμα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Εκεί, το κόμμα που το 2014 είχε τουλάχιστον καταφέρει να κερδίσει δύο περιφέρειες, τώρα δεν κέρδισε ούτε μία. Η συγκομιδή του στους δήμους ήταν εξίσου πενιχρή. Το αποτέλεσμα αυτό μαρτυρεί την ανυπαρξία κομματικών ριζωμάτων στις τοπικές κοινωνίες. Ο ΣΥΡΙΖΑ ούτε είχε ούτε κατάφερε, κατά την τετραετία του, να εμπεδώσει δικό του κομματικό δίκτυο.
Σημαίνει αυτό άραγε ότι είναι κόμμα μιας χρήσης – ότι η ήττα του θα προκαλέσει και την αποσύνθεση που ήδη έχει εξαφανίσει τα μικρότερα κόμματα της κρίσης; Μάλλον όχι. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επιζήσει ως φορέας συντεχνιακών και πελατειακών συμφερόντων. Θα εκπροσωπεί, για παράδειγμα, τους Θύμιους. Θα συντηρεί τις προσδοκίες ορισμένων ομάδων εξαρτημένων από το κράτος ότι το κράτος θα τους ξαναδοθεί.
Η εικόνα των βουλευτών της συμπολίτευσης να κάνουν συνδικαλισμό χθες κατά των υπουργών τους, επειδή τους στερούν τη δυνατότητα κατάθεσης τροπολογιών, συνοψίζει τον τρόπο με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα διεκδικήσει την επιβίωσή του.
Ο αντίλογος είναι ότι τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όμως, αναδύθηκε σε εκείνη ακριβώς την ιστορική στιγμή που οι προηγούμενοι είχαν αρχίσει, ενοχοποιημένοι από τη χρεοκοπία, να αναθεωρούν τις πρακτικές τους.
Το αντιμνημονιακό κόμμα εξελίχθηκε μετά την εκπνοή του αντιμνημονίου σε κιβωτό του παλαιοκομματισμού. Αποκορύφωμα ήταν ο απροκάλυπτος «δωσταολισμός» των ευρωεκλογών.
Η απερχόμενη κυβέρνηση δεν έχει πια ανάγκη προκαλύμματος. Η επίδειξη της κατάχρησης των θεσμών δεν μπορεί πια να τη βλάψει. Οσοι ψηφοφόροι είχαν τέτοιες ευαισθησίες έχουν ήδη στραφεί αλλού.
Η πρώτη ανάγκη που πρέπει να υπηρετήσει τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να πείσει την εκλογική του πελατεία ότι είναι χρήσιμος. Οτι μπορεί να επιστρέψει.