Υπάρχει ένα πολύ ωραίο, παλιό τραγούδι του μακαρίτη –σχετικά πρόσφατα– Τομ Πέτι: «I’m learning to fly (but I aint’t got wings)» (Μαθαίνω να πετάω/ μα δεν έχω φτερά). Σε αυτό ακούγεται ο στίχος: «What goes up/ must come down» (Ο,τι ανεβαίνει/ πρέπει και να κατεβεί). Αυτονόητα πράγματα, έτσι; Οχι και τόσο. Εχω στο μυαλό μου την πολιτική – ή μάλλον τους πολιτικούς. Οι οποίοι, άπαξ και βρεθούν στην εξουσία, θεωρούν δεδομένο, από ένα σημείο κι έπειτα έστω, ότι εξασφαλίζουν μονιμότητα δημοσίου υπαλλήλου.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τυπικό παράδειγμα. Δεν είναι το μόνο φυσικά, αλλά είναι το πιο πρόσφατο. Προτρέχουμε, θα πει κάποιος. Εκκρεμούν οι εκλογές της 7ης Ιουλίου. Πράγματι· σε κάθε περίπτωση όμως, η διαφορά ανάμεσα στα δύο κόμματα είναι εξαιρετικά μεγάλη και το χρονικό διάστημα πολύ μικρό για να κατορθώσει να υπερκαλύψει ο ΣΥΡΙΖΑ αυτές τις σχεδόν δέκα μονάδες – και να μπορέσει να σχηματίσει και κυβέρνηση. Αρα, υπό μία έννοια, μιλάμε για πτώση, μετά την άνοδο και, οπωσδήποτε, μιλάμε για τέλος ενός κύκλου.
Ετσι κι αλλιώς, τη νύχτα της Κυριακής η αντίδραση από Μαξίμου και Κουμουνδούρου (τα είπαμε αυτά και την Τετάρτη από τούτη τη στήλη) ήταν αυτή ύστερα από ήττα σε εθνικές εκλογές και όχι ύστερα από ήττα σε ευρωεκλογές: σοκ και δέος.
Πράγμα που μας επαναφέρει στον Αμερικανό τραγουδοποιό Τομ Πέτι: ό,τι ανεβαίνει πρέπει κάποια στιγμή και να κατεβεί. Θεμελιώδης νόμος της ζωής, από τον σύντομο βίο του κάθε θνητού πλάσματος πάνω στη Γη, από τους μεγάλους έρωτες μέχρι την τέχνη, τις επιχειρήσεις και –βέβαια– την πολιτική.
Το εκπληκτικό είναι πως όχι μόνον ο κ. Τσίπρας, αλλά όλοι σχεδόν οι πολιτικοί αρχηγοί που έχουν περάσει από την εξουσία λειτουργούν σαν να την έχουν παντρευτεί.
Αυτό έχει ένα παράδοξο: μπορεί κατά το διάστημα που διατηρούν την εξουσία οι πολιτικοί να δείχνουν ότι δεν την έχουν σίγουρη και να σκαρφίζονται συνεχώς ένα σωρό κόλπα για να την εξασφαλίσουν για το απώτερο μέλλον (π.χ., αναθεώρηση Συντάγματος, έλεγχος των ΜΜΕ, έλεγχος της Δικαιοσύνης, παροχολογία), όταν όμως έρχεται η ώρα των εκλογών, τότε είναι που λησμονούν το εφήμερο της εξουσίας (τουλάχιστον σε μια δημοκρατία, να εξηγούμεθα): έχουν αποκοπεί τόσο ολοκληρωτικά από τον παλμό του κόσμου και από την πραγματικότητα, που οποιοδήποτε άλλο αποτέλεσμα πέραν της εκλογικής νίκης απλώς βρίσκεται εκτός της σκέψης τους.
Το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζει ενδιαφέρον. Εμαθε να πετάει ψηλά, για να μνημονεύσω μια τελευταία φορά το τραγούδι του Τομ Πέτι, αλλά μήπως δεν έχει φτερά; Θέλω να πω, η γιγάντωσή του ήρθε πολύ απότομα και ήταν απότοκη μιας συγκυρίας: της κρίσης και της λαϊκής οργής που αυτή έφερε. Βρέθηκε στον αέρα και τώρα πρέπει να αποδείξει ότι έχει όντως φτερά, κυρίως αν ηττηθεί στις επικείμενες εκλογές (που είναι και το πιο πιθανό), αν δηλαδή όντως είναι ο μεγάλος αριστερός πόλος που ορισμένοι ισχυρίζονται ότι θα είναι στο μέλλον.