Μιούζικαλ όπως… παλιά στο Πάρκο

Μιούζικαλ όπως… παλιά στο Πάρκο

3' 28" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ψυχαγωγούσαν επί δεκαετίες το κοινό τα καλοκαίρια. Tα θερινά θέατρα που άνοιγαν αμέσως μετά το Πάσχα στην Αθήνα, παρουσιάζοντας στο κοινό του κέντρου συνήθως μιούζικαλ και επιθεωρήσεις. Κάποια άντεξαν έως τις αρχές του 2000. Ομως όλα άλλαξαν, η αισθητική, το κοινό, οι συνήθειες, οι κλιματικές συνθήκες. Η ζέστη έμοιαζε ανυπόφορη και τα θέατρα των Βράχων που εμφανίστηκαν σε πρώην νταμάρια από τα μέσα της δεκαετίας του ’80, είχαν άλλο αεράκι, φρέσκο, δροσερό, όπως και πολλές από τις φεστιβαλικές παραστάσεις που φιλοξενούσαν. Αντίθετα πολλά θερινά θέατρα έμοιαζαν όλο και περισσότερο να αντιγράφουν κακόγουστα λαϊκά αναψυκτήρια.

Σήμερα στην Πατησίων το ιστορικό  «Αθήναιον», απέναντι από το πρώτο μουσείο της χώρας, είναι γεμάτο παλιοσίδερα. Στη λεωφόρο Αλεξάνδρας δεν υπάρχει το «Παρκ», το «Μετροπόλιταν», παρά μόνο η ταράτσα του «Λαμπέτη». Στην Ευελπίδων λίγοι θυμούνται πού λειτουργούσαν το «Σμαρούλα» και το «Λουζιτάνια», ενώ αρκετοί έμαθαν τον φετινό χειμώνα από τον Διονύση Σαββόπουλο το «Αλσος». Οτι σε αυτόν τον χώρο στο Πεδίον του Αρεως πριν από τον Σωτήρη Μουστάκα, τον Χάρρυ Κλυνν κ.ά, έδρασε το 1950 ο κονφερασιέ Γιώργος Οικονομίδης. Λίγο πιο κάτω στη Μαυρομματαίων στο «Γκριν Παρκ» ο Ομηρος Αθηναίος. Δίπλα ήταν και το Κηποθέατρο της Αλίκης Βουγιουκλάκη που διαδέχθηκε το «Ελληνικό Λαϊκό Θέατρο» του  Μάνου Κατράκη. Δεν ήταν βέβαια οι μοναδικές θερινές σκηνές…

Μιούζικαλ όπως… παλιά στο Πάρκο-1

Στις 7 Ιουνίου ο Ηλίας Μαροσούλης και ο Αγγελος Κοταρίδης ανοίγουν πάλι το θερινό «Αλσος» με «Το δικό μας σινεμά», το νέο θεατρικό μιούζικαλ των Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα που σκηνοθετούν οι ίδιοι μαζί με τον Φωκά Ευαγγελινό. Πλούσια παραγωγή με 17 ηθοποιούς, 12μελή ζωντανή ορχήστρα, 24μελές μπαλέτο, 1.000 κοστούμια. Οι Σπύρος Παπαδόπουλος, Δέσποινα Βανδή, Παύλος Χαϊκάλης, Κώστας Κόκλας, Κατερίνα Λέχου, Μέμος Μπεγνής, Γιώργος Χρανιώτης, Σύλβια Δεληκούρα, Παρθένα Χοροζίδου, Ευγενία Σαμαρά, Μαριλού Κατσαφάδου, Μαριαλένα Ροζάκη, Γιώργος Τσούρμας, Γιάννης Ρούσος, Δημήτρης Γαλάνης καθώς και η Πηνελόπη Πιτσούλη, η Ελένη Γερασιμίδου και ο Γιώργος Κωνσταντίνου παρουσιάζουν την ιστορία κάποιων καλλιτεχνών που ξεκίνησαν με την άνοδο του κινηματογράφου το 1955 μέχρι την παρακμή του, στα τέλη της δεκαετίας του ’70.

«Η παραγωγή θυμίζει τα χρόνια προ κρίσης», λέει στην «Κ» ο Μιχάλης Ρέππας. «Είναι μια επινοημένη ιστορία με ήρωες φανταστικούς καλλιτέχνες οι οποίοι είναι συνάδελφοι της Βουγιουκλάκη, της Καρέζη, του Κούρκουλου, του Δαλιανίδη, του Σακελλάριου κ.ά., και λειτουργούν παράλληλα με τους υπαρκτούς σταρ. Εξελίσσεται στα πλατό της Φίνος Φιλμ. Στην ίδια λογική γράψαμε το “Βίρα τις άγκυρες” που είχε ως θέμα την επιθεώρηση και το “Πριν το χάραμα” που κάλυπτε δύο δεκαετίες του λαϊκού τραγουδιού. Τώρα παρουσιάζουμε μια εικοσαετία ελληνικού κινηματογράφου. Μας αρέσει αυτό. Αισθανόμαστε σαν υποχρέωση να αποτίσουμε ένα φόρο τιμής στο σινάφι μας».

Αν και το «Αλσος» έχει ταυτιστεί με την επιθεώρηση ο Μ. Ρέππας υπογραμμίζει πως το έργο τους «είναι μιούζικαλ». «Οταν ανέβηκε το “Βίρα τις άγκυρες” κάποιοι το θεωρούσαν επιθεώρηση. Αν εκείνη η παράσταση ήταν ένα δραματικό έργο με έναν κωμικό ρόλο και το “Πριν το χάραμα” ένα λαϊκό μελόδραμα, το καινούργιο μας είναι κομεντί. Αυτή η θεατρική έκφραση ταιριάζει στον ελληνικό κινηματογράφο. Ενα σινεμά που πολλές φορές προσπάθησε να λειάνει τα πράγματα και κάποιες άλλες να αποκρύψει αυτό που πραγματικά συνέβαινε. Ταινίες όπως η “Κυρά μας η μαμή” ή “Η θεία από το Σικάγο” είναι συγκλονιστικές από ηθογραφικής απόψεως  αλλά γενικά τότε πολύ σαλονάκι “έπαιζε” σε μια Ελλάδα που δεν ήταν ακριβώς σαλόνι».

Μιούζικαλ όπως… παλιά στο Πάρκο-2

Μελετώντας την ιστορία του ελαφρού θεάτρου λέει ότι καταγράφεται μεγάλη άνθηση από το 1907 μέχρι το 1922. Στην πορεία «έφαγε ένα δυνατό χτύπημα και κατατροπώθηκε».  Ετσι άνθησε η οπερέτα. «Ο κόσμος έχει ανάγκη το μουσικό θέατρο, όμως κάποια στιγμή, η πραγματικότητα ήταν τόσο τραυματική που δεν αντεχόταν η επιθεώρηση». Σήμερα; «Υπάρχει το “Ράδιο αρβύλα”, ο Λάκης Λαζόπουλος, ο Μάνος Βουλαρίνος και ο Πέτρος Νικολάου, η “Ελληνοφρένεια”. Το είδος υπάρχει στην τηλεόραση και στο ραδιόφωνο, όχι στη σκηνή». Με τον Θανάση Παπαθανασίου γράφουν μαζί από το 1987 και «ποτέ δεν δυσκολευτήκαμε στην ιδέα και στους διαλόγους, εκεί που σκοτωνόμαστε είναι η δομή. Είναι το δυσκολότερο σημείο».

Η επαναλειτουργία του «Αλσους» των 2.000 θέσεων χαροποιεί τον κόσμο του θεάτρου. Αλλοι ανησυχούν. Οπως η ομάδα «Επιμένουμε Πεδίο του Αρεως» που υποστηρίζει πως «αποκόπτεται ένας χώρος 4.000 τ.μ. κοινωφελούς χρήσης για να δημιουργηθεί ένα τεράστιο ιδιωτικό νυχτερινό διασκεδαστήριο αντί για τον απλό υπαίθριο χώρο αναψυκτηρίου για οικογένειες, παιδιά και επισκέπτες, οργανικά συνδεδεμένο με το πάρκο».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή