Προχθές, Κυριακή, έμεινα με το αυτοκίνητο από βενζίνη στην Εθνική Οδό, επιστρέφοντας από ρεπορτάζ στην Καλαμάτα. Ευτυχώς όλα καλά, χάρη στην έγκαιρη επέμβαση ενός κυρίου Κώστα εκ Κορίνθου που αντί να πέσει για τον μεσημεριανό του ύπνο αποφάσισε να έρθει να με βοηθήσει με το ρυμουλκό του. Αυτή ήταν μια πληροφορία που απέκρυψα εντέχνως από τους γονείς μου, όταν με ρώτησαν «επέστρεψες καλά;». «Περίφημα», τους είπα. Ποιος ο λόγος να τους ανησυχήσω και –κυρίως– ποιος ο λόγος να υποστώ την κατσάδα τους που δεν έχω ακόμα φτιάξει τον δείκτη της βενζίνης που δείχνει άλλα αντί άλλων;
Σήμερα το πρωί ειδοποίησα στη δουλειά ότι θα αργήσω γιατί «έχω ένα ραντεβού για το Κυριακάτικο». Ψέμα. Είχα ένα ραντεβού στον γιατρό, που δεν γινόταν να αναβάλω. Θα μπορούσα να πω την αλήθεια, φυσικά, απλώς έπειτα θα έπρεπε να απαντήσω σε ερωτήσεις τι έχω, τι μου συμβαίνει, είναι κολλητικό; Και βαριόμουν να το κάνω.
Περιέργως, δεν βαριέμαι καθόλου να απαντώ σε ανακριτικές ερωτήσεις για τις ψεύτικες ασθένειες που με πλήττουν κατά καιρούς. Να, όπως αυτή που θα με πιάσει την Παρασκευή το πρωί. Εκείνο το βράδυ είμαι καλεσμένη σε ένα πάρτι. Αλλά κατά τις 10 π.μ. υπολογίζω, θα με χτυπήσει μια ύπουλη ίωση γαστρεντερολογικής φύσης. «Δυστυχώς δεν θα τα καταφέρω», θα πω στο τηλέφωνο. «Είμαι ένα μάτσο χάλια». Δεν θα είναι αλήθεια φυσικά. Η αλήθεια είναι ότι ανταποκρίθηκα θετικά σε μια άλλη πρόσκληση για το ίδιο βράδυ. Ποιος θα ’θελε να μάθει ότι προτιμάς να κάνεις κάτι άλλο από το να πας στο πάρτι του; Κανείς, είναι η πικρή αλήθεια.
Χθες το βράδυ, Πρωταπριλιά, ήμασταν καλεσμένοι σε μια φίλη για φαγητό. Οταν γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν ήξερα ακόμη τι καλό θα μας είχε ετοιμάσει. Αυτό που ήξερα είναι ότι θα μου άρεσε «πάαααρα πολύ», τόσο πολύ που στο τέλος θα ζητούσα συνταγή. Εάν μια γυναίκα (ή ένας άντρας φυσικά) έχει περάσει τη μισή μέρα μέσα στην κουζίνα, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις εσύ είναι να εκδηλώσεις ενθουσιασμό για το αποτέλεσμα, κι ας πρόκειται για ψεματάκι. Δεν χάθηκε ο κόσμος.
Ενας ενήλικος υπολογίζεται ότι λέει κατά μέσον όρο 15-20 ψέματα την ημέρα. Οχι επιπέδου Μινχάουζεν ή κυρίου Ρίπλεϊ –αλίμονο–, αλλά μισές αλήθειες, λευκά ψεματάκια. Μικρά όπλα στη μάχη της καθημερινότητας. Βοηθητικά κουπιά που κρατούν ίσια τη βάρκα μας. Ποιος θα ’θελε να ζει σε έναν κόσμο από αλήθειες;