Ραντεβού το 2030

1' 49" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Δήλωσε κάτοικος Νέας Υόρκης, υπογράμμισε ότι ήρθε απευθείας από το αεροδρόμιο στην εκδήλωση γιατί τον ενδιέφερε το θέμα, η φωνή του είχε την αγωνία του ανθρώπου που πρέπει οπωσδήποτε να «μιλήσει». Προχθές, στην εκδήλωση της «Κ» για την παρουσίαση της νέας εκδοτικής σειράς της, «Εθνικές κρίσεις – Οι διχασμοί στην Ελλάδα από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα», στην κατάμεστη αίθουσα του «Ελληνικού Κόσμου», ένας από τους παρευρισκομένους μετέφερε το βίωμά του ως ερώτημα – επισήμανση: «Ζω στη Ν. Υόρκη, όπου καταφθάνουν κάθε χρόνο δεκάδες εξαιρετικοί επιστήμονες γιατί δεν μπορούν να βρουν δουλειά στην Ελλάδα. Γύρω μου ακούω διαρκώς για νέους Ελληνες που αναζητούν το μέλλον τους σε πανεπιστήμια του εξωτερικού». Στο ίδιο μήκος κύματος, και μια φοιτήτρια σε ελληνικό πανεπιστήμιο αναρωτήθηκε «τι να κάνει»: «Να μείνει εδώ για να συνεχίσει τις σπουδές της ή να φύγει». Οι δύο αυτοί θεατές είπαν τον πόνο τους, που δεν είναι μόνο δικός τους. Πρόκειται για «εθνική κρίση» με ρίζες στην αναξιοκρατία, στην ανεργία, στην κατάσταση των ΑΕΙ στη χώρα μας. Το brain drain εκδηλώθηκε και επιτάθηκε στα χρόνια της κρίσης, αφορά όμως και παθογένειες που προϋπήρχαν (βλ. αναξιοκρατία).

Την ίδια ώρα, περίπου, στη Βουλή, ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στη διάρκεια των ομιλιών τους για τη συνταγματική αναθεώρηση, περιέγραφαν τους, κατά τη γνώμη του ο καθένας, «δύο κόσμους» που συνθέτουν την ελληνική κοινωνία. Ο πρώτος επανέλαβε τα γνωστά δίπολα αυταρχισμού – ενίσχυσης της δημοκρατίας, εκείνων που πιστεύουν ότι είναι «νόμιμοι ιδιοκτήτες» της εξουσίας απέναντι στην άμεση εμπλοκή του λαϊκού παράγοντα στη λήψη αποφάσεων κ.ο.κ. Ο δεύτερος έθεσε, ανάμεσα στα άλλα, ένα ερώτημα: Ποιος είναι σήμερα προοδευτικός; Αυτός που αναζητά μια ανοιχτή παιδεία ή αυτός που προτιμά διαιώνιση της σημερινής κατάστασης; Αναφερόταν στην αναθεώρηση του άρθρου 16 (για την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων), που παραπέμφθηκε στη Βουλή του… 2030.

Εάν η αναθεώρηση προχωρούσε δεν θα ήταν πανάκεια. Δεν θα θεραπευόταν η εκπαίδευση, ούτε θα έσπευδε να επιστρέψει το μισό εκατομμύριο των νέων που έφυγαν. Θα ήταν όμως μια κίνηση στην απόλυτη στασιμότητα, ένα νεύμα στο δικαίωμα της επιλογής εντός της χώρας· θα δήλωνε την πρόθεση μιας χώρας να κάνει ένα βήμα από την αναδίπλωση στην εξωστρέφεια, από την ιδεοληψία στην κοινή λογική. Τόσο μικρό και τόσο καθοριστικό.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή