Ας υποθέσουμε ότι η Μυρσίνη Λοΐζου δεν είχε εκστομίσει το ανατριχιαστικό περί θυμάτων του Ξηρού που πρέπει να ζητήσουν συγγνώμη από τον δολοφόνο τους. Ας υποθέσουμε ότι η συγγνώμη για το λάθος της ήταν ειλικρινής. Αν και η έκφραση «γλωσσικό ατόπημα» που χρησιμοποίησε για να δικαιολογηθεί είναι ασθενής για να χαρακτηρίσει τέτοια χονδροειδή σκέψη. Θα μου πείτε, εδώ τα πιο επίσημα χείλη κάλεσαν τα θύματα της δικής τους εγκληματικής αμέλειας να ζητήσουν συγγνώμη για την αυθαίρετη δόμηση στο Μάτι. Ας τα παραμερίσουμε όλ’ αυτά και ας αναρωτηθούμε το απλό: Για ποιον λόγο μπορεί να θεωρηθεί η Μυρσίνη Λοΐζου άξια να μας εκπροσωπήσει στο Ευρωκοινοβούλιο; Γιατί είναι καλός άνθρωπος; Γιατί υπήρξε σε όλη της τη ζωή ανεπάγγελτη –κατά δήλωσή της–, οπότε ήρθε ο καιρός να μάθει κι αυτή κάποια τέχνη; Γιατί είναι κόρη του Μάνου Λοΐζου, ενός από τους εμβληματικούς βάρδους της αριστεράς και της προόδου στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης; Ή μήπως επειδή απαγόρευσε στο ΠΑΣΟΚ να χρησιμοποιεί το άσμα του πατρός της όταν υπεγράφη το πρώτο μνημόνιο; Με δυο λόγια: Τι έχει να προσφέρει στην Ελλάδα και την Ευρώπη όταν με το καλό βρεθεί στο Στρασβούργο; Ενδεχομένως μία ακόμη ψήφο συμπαράστασης στον Μαδούρο και καταδίκης του Ορμπαν. Τι άλλο αντιλαμβάνεται η κυρία Λοΐζου από τη λειτουργία του Ευρωκοινοβουλίου; Λυπάμαι που θα το πω, αλλά δεν είναι τίποτε άλλο από το ξεθωριασμένο σύμβολο μιας Ελλάδας παρωχημένης, που παλεύει να εξορκίσει τους καιρούς μας τραγουδώντας το «Ακορντεόν».
Θα μου πείτε, δεν θα είναι μόνη. Η πολιτική ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ φρόντισε να την πλαισιώσει με στελέχη τα οποία όχι μόνο έχουν αποδείξει την πολιτική τους επάρκεια, αλλά παίζουν και την Ευρώπη στα δάχτυλα. Οπως ο έμπειρος κ. Κουρουμπλής, που υποθέτω ότι θα εμπλουτίσει την πείρα των συναδέλφων του με τις γνώσεις που απεκόμισε από την καίρια αντιμετώπιση οικολογικών καταστροφών από ναυάγια, αρκεί να πρόκειται για σαράβαλα που έχουν αδειοδοτηθεί από το υπουργείο του. Είναι και η κ. Αννα Παπαδημητρίου-Τσάτσου, πρώην αντιπεριφερειάρχης του κ. Σγουρού. Είναι μια ολόκληρη κατηγορία από μόνη της. Πώς γόνοι της αστικής παιδείας γοητεύονται και παραδίδονται σε ό,τι αναιρεί την ύπαρξή τους. Δεν είναι η μόνη και δεσμεύομαι να περιγράψω το φαινόμενο. Πάντως, δεν είναι πολιτικό. Είναι μάλλον ψυχολογικό, της αρμοδιότητας του σοβαρού ψυχιάτρου κ. Πλουμπίδη, ο οποίος κι αυτός είναι υποψήφιος και υποθέτω πως θα έχει αρκετή δουλειά με τους συναδέλφους του.
Το ερώτημα, πάντως, παραμένει: Τι μπορούν να προσφέρουν η Λοΐζου και ο Κουρουμπλής στο Ευρωκοινοβούλιο. Και μην μου αραδιάσετε μισθούς και ζωή στις Βρυξέλλες. Τα ξέρω, τα θέλω κι εγώ, όμως προφανώς δεν έχω να προσφέρω τίποτε, γι’ αυτό και δεν τα έχω.