Μπορεί να έχεις αυγά, γάλα, ζάχαρη, αλεύρι. Μπορεί να έχεις όλα τα συστατικά του κέικ. Αλλά, αν απλώς τα ρίξεις σε έναν κάδο, δεν θα έχεις κέικ.
Μπορεί να έχεις παλιό ΠΑΣΟΚ – όπως ο πολυναυαγισμένος στα υπουργικά χαρτοφυλάκια Κουρουμπλής. Μπορεί να έχεις λίγη τριμμένη ΔΗΜΑΡ – τη μισή της μισής που απέμεινε μετά την παραμονή των μισών στελεχών της στο ΚΙΝΑΛ κι εκπροσωπείται από την πρώην υπουργό του Σαμαρά, Φωτεινή Σκοπούλη. Μπορεί να έχεις σεισοπυγίδες του πολιτικού ναρκισσισμού – μεταμοντέρνους χομπίστες, όπως ο θεατράνθρωπος Θεοδόσης Πελεγρίνης, μέχρι επαγγελματίες της εξουσίας, όπως ο παρουσιαστής που, χρόνια στρατευμένος σε κομματικά και κρατικά Μέσα, καταχράστηκε προχθές τον «αέρα» της δημόσιας τηλεόρασης για να εγκαινιάσει το προεκλογικό του μάρκετινγκ.
Μπορεί να έχεις ακόμη και ακροβολιστές των κοινωνικών δικτύων με λαμπρά κληρονομημένα ονόματα – όπως η Μυρσίνη Λοΐζου, που χρησιμοποιούσε τον ψηφιακό της τοίχο σαν πλατφόρμα εχθροπάθειας και κανιβαλισμού των θυμάτων της τρομοκρατίας. Μπορεί να τα έχεις συλλέξει όλα αυτά –αντίκες ΠΑΣΟΚ, πριονίδια ΔΗΜΑΡ, συριζαϊκή σόου μπιζ, εγκωμιαστές του Κουφοντίνα– χωρίς να έχεις βρει τη χημεία τους. Ανακατεύοντας απλώς αυτά τα υλικά, ο ΣΥΡΙΖΑ νομίζει, ωστόσο, ότι έχει συγκροτήσει «προοδευτικό μέτωπο».
Θα μπορούσε κάποιος να ισχυριστεί ότι το ίδιο συμβαίνει και σε άλλα κόμματα. Οι ευρωεκλογές είναι μεν κανονικές εκλογές – έχουν το βάρος επίσημης, επιδραστικότατης δημοσκόπησης. Ομως, τα ευρωψηφοδέλτια δεν είναι και πολύ κανονικά ψηφοδέλτια, ιδίως από τότε που άλλαξε το σύστημα εκλογής. H ανάγκη για εκλογικά καμάκια πανελλαδικής εμβέλειας επιβάλλει τη σαλάτα στελεχών, περαστικών και διασημοτήτων, που ευφημιστικά προβάλλεται σαν πολυσυλλεκτικότητα.
Το βλέπει κανείς και στη λίστα της Ν.Δ., όπου συγκατοικούν από στιβαρά μουστάκια κομματικού πατριωτισμού μέχρι μεταγραφές από τους πάγκους της πολιτικής ελαφρότητας και πρώην σταρ της βιντεοκασέτας. Μόνο που στην περίπτωση της αξιωματικής αντιπολίτευσης το μενού δεν αντανακλά γνήσιες πολιτικές αντιφάσεις. Ντοπαρισμένο και από τα γκάλοπ, το κόμμα δεν προδίδει ανασφάλεια ως προς την ταυτότητα ή την προεκλογική στρατηγική του.
Για να μετρήσει κανείς τις ταυτότητες του ΣΥΡΙΖΑ, δεν χρειάζεται καν να καταφύγει στο μπρικολάζ της ευρωλίστας. Αρκεί να ακούει τον Τσίπρα. Μιλάει λίγο σαν ευρωσοσιαλιστής, που αγωνιά για την Ακροδεξιά στην Ευρώπη, και λίγο σαν μπροσούρα ΚΝΕ, που προειδοποιεί ότι η Ν.Δ. έρχεται για να «εκδικηθεί τον λαό»· «για να ευημερούν οι λίγοι και να στενάζουν οι πολλοί». Μιλάει πότε σαν πραγματιστής, που μεριμνά για την κανονικότητα και την έξοδο στις αγορές, και πότε σαν μαδουριστής, που επικηρύσσει «τους δημοσκόπους, τους επικοινωνιολόγους και τους δημοσιογράφους». Ολες αυτές οι φωνές δεν συνιστούν ένα μήνυμα. Ο ένας Τσίπρας υπονομεύει τον άλλον.