Δεν ξέρω πόσες από τις κακοτεχνίες του πολιτισμού μας τις χρωστάμε στη φαλλοκρατία. Κρίνοντας από την πλούσια φιλολογία που έχει αναπτυχθεί τις τελευταίες δεκαετίες επί του θέματος, εύκολα καταλήγεις στο συμπέρασμα πως, αν δεν είναι όλες, τουλάχιστον είναι πολλές και καθοριστικές. Επειδή όμως είμαι από τους τελευταίους που εξακολουθούν να υπερασπίζονται τις διαφορές –και όχι τις αξιολογικές διακρίσεις– ανάμεσα στα δύο φύλα, τον τελευταίο καιρό μού δόθηκε η ευκαιρία να προβώ σε ορισμένες παρατηρήσεις. Τις καταθέτω εδώ ελπίζοντας ότι θα χρησιμεύσουν στον δημόσιο διάλογο, ειδικά τώρα που έχει φουντώσει το ζήτημα των ποσοστώσεων στην αναλογία εκπροσώπησης των δύο φύλων σε οργανισμούς, κυβερνήσεις και κοινοβούλια. Αναρωτιέμαι, για παράδειγμα, ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στις κυρίες Γεροβασίλη και Παπακώστα και στον προκάτοχό τους, τον κ. Τόσκα. Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα στην κ. Μεγαλοοικονόμου και στον κ. Πολάκη, ή η διαφορά ανάμεσα στην κ. Δούρου και στον κ. Τσίπρα. Επειδή κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι διαφορές τους είναι ελάχιστες, κυρίως δε επιφανειακές, όπως ενδυματολογικές για παράδειγμα, και ότι οι ομοιότητές τους είναι ισχυρότερες των διαφορών, αναγκάστηκα να επινοήσω κι εγώ έναν νεολογισμό. Πρόκειται για τη λέξη «φελλοκρατία». Διαφέρει από τη φαλλοκρατία κατά ένα μόνον φωνήεν, πλην όμως μπορεί να μας βοηθήσει να εντοπίσουμε πολλές από τις κακοτεχνίες που έως σήμερα χρεώναμε στη φαλλοκρατία χωρίς να μπορούμε να τις διορθώσουμε.
Κατ’ αρχάς ένας φελλοκράτης δεν κάνει διακρίσεις ανάμεσα στα δύο φύλα. Ο φελλοκράτης δεν ξεχωρίζει άνδρες, γυναίκες ή έμφυλες ταυτότητες. Του φτάνει να είσαι φελλός, κι από κει και πέρα δικαίωμά σου να είσαι ό,τι θέλεις. Σε δέχεται ακόμη κι αν είσαι φαλλοκράτης ή φεμινίστρια. Αρκεί να είσαι φελλός. Η αλήθεια είναι ότι ο νεολογισμός με βοήθησε να ερμηνεύσω πολλά από τα φαινόμενα που κακοποιούν όχι μόνον τον δημόσιο, αλλά και τον ιδιωτικό μας βίο. Η δημοκρατία μας ζει σε καθεστώς φελλοκρατίας. Είναι τόσο απλό, σαν το αυγό του Κολόμβου ή την άνωση που ανακάλυψε ο Αρχιμήδης στο λουτρό του. Δεν ξέρω αν o κ. Τσίπρας πιάνει πουλιά στον αέρα, όπως είπε ο φίλος Νίκος Αλιβιζάτος, όμως φελλός δεν του ξεφεύγει. Ο κ. Τσίπρας είναι ένας αγνός ιδεολόγος της φελλοκρατίας. Και γι’ αυτό κατάφερε να την αναδείξει σε κυρίαρχη ιδεολογία της δημοκρατίας μας. Την έκανε καθεστώς.
Κυρίες και κύριοι που ενοχλείστε από τη φαλλοκρατία, και δικαίως. Μην παραμελείτε όμως τη φελλοκρατία. Την εξουσία που ασκούν σε μια ολόκληρη κοινωνία οι φελλοί. Και μη μου πείτε ότι οι φελλοί επιπλέουν, διότι το ξέρω. Με ενδιαφέρουν οι υπόλοιποι. Ας είναι ό,τι θέλουν. Αρκεί να μην είναι φελλοκράτες.