Η Ρένα Δούρου περιμένει τη Δικαιοσύνη. Και σε αυτό, αν αντέξει κανείς το ύφος, έχει δίκιο: Η Δικαιοσύνη αργεί και, ώς ένα βαθμό, καλά κάνει. Στο τέλος μπορεί να την απαλλάξει από ποινική ευθύνη. Πολιτικά, όμως, αυτό που συνέβη στο Μάτι στις 23 Ιουλίου 2018 μπορεί ήδη να κριθεί, προτού αποφανθεί βραδέως η Δικαιοσύνη.
Πολιτικά, το εισαγγελικό πόρισμα έχει νόημα όχι γιατί έρχεται σε προεκλογικό χρόνο. Εχει νόημα γιατί, ως προϊόν ανεξάρτητης έρευνας, καταρρίπτει όλη την κυβερνητική καμπάνια του περασμένου καλοκαιριού.
Γι’ αυτό που συνέβη δεν έφταιγε η αυθαίρετη δόμηση. Δεν έφταιγαν το παλαιό πολιτικό σύστημα και οι μάντρες που όρθωσαν συγγενείς πρώην δεξιών παραγόντων της τοπικής αυτοδιοίκησης. Δεν έφταιξε κάποιο αόρατο χέρι εμπρηστή που έσπειρε ασύμμετρα πολλές φωτιές – όπως έδειχναν οι εικόνες που συνέθεσε η Ελληνική Υπηρεσία Διαστήματος.
Πολιτικά, αυτό το συμπέρασμα έχει νόημα γιατί βοηθάει να υπερβεί κανείς το πλαίσιο της προεκλογικής συζήτησης που προσπαθεί να επιβάλει η κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει να κριθεί ως προοδευτικός – απαλλαγμένος από τη βαριά του σύζευξη με τους ΑΝΕΛ. Ζητάει να ψηφιστεί ως ανάχωμα στην Ακροδεξιά και στον νεοφιλελευθερισμό. Ως εμπόδιο στην παλινόρθωση του παλαιού πολιτικού συστήματος.
Το πόρισμα για το Μάτι υποσκελίζει, αν δεν εξαφανίζει, αυτά τα πλαστά διλήμματα. Καθιστά αναπόφευκτο έναν άλλο απολογισμό. Αριστερή ή αριστεροδεξιά, ορμπανομάχος ή ορμπανοειδής, αντισυστημική ή νεοσυστημική – όπως και αν ορίζει τον εαυτό της η κυβέρνηση, την ορίζει ιστορικά το Μάτι. Την ορίζει όχι τόσο η επιχειρησιακή της ανεπάρκεια στη «στραβή», όσο ο τρόπος με τον οποίο επιχείρησε μετά να καμουφλάρει αυτή την ανεπάρκεια.
Αγέρωχη, επιθετική και επικοινωνιακά πάντα στυλιζαρισμένη, η περιφερειάρχης που θα μάζευε αριστεροπρεπώς τα σκουπίδια, συνοψίζει, αν και αυτοδιοικητική, τα χαρακτηριστικά της περιόδου που τελειώνει με τις φετινές εκλογές.
H Δούρου συνοψίζει την αποτελεσματικότητα μιας εξουσίας που δεν κατάφερε καν να μαζέψει τα σκουπίδια. Συμβολίζει τις παραιτήσεις που δεν υποβλήθηκαν· τις μπουλντόζες–τιμωρούς που δεν εμφανίστηκαν. Ενσαρκώνει το πνεύμα της διακυβέρνησης που χειρίστηκε τους νεκρούς σαν πολιτικές αντιξοότητες που «θολώνουν την εικόνα» της.
Αυτή η εξουσία αυτοπαρουσιαζόταν πάντα σαν ανάπηρη, επειδή τάχα δεν είχε ελέγξει όλες τις εξουσίες – τις τράπεζες, τα μέσα ενημέρωσης, τη Δικαιοσύνη. Είχε βέβαια το κράτος. Είχε την περιφέρεια. Είχε την πυροσβεστική. Είχε την πολιτική προστασία. Είχε όλες τις εξουσίες που, επειδή τις νόμιζε άχρηστες, κατέληξε να τις αχρηστεύσει.
Προοδευτική ή ψευτοπροοδευτική, αθώα ή ένοχη, η εξουσία αυτή είναι σαν τη Δούρου: Απλώς –και αιματηρώς– αποτυχημένη.