Τι πρέπει να κάνουν τα νέα πρόσωπα του ΣΥΡΙΖΑ που μπήκαν στη βιτρίνα των αυτοδιοικητικών εκλογών στους μεγάλους δήμους; Πρέπει να φαίνονται αλληλέγγυα με την ηλικία τους – μιλώντας για τη ζωή στην πόλη; Ή, μήπως, πρέπει να ακολουθήσουν τη γραμμή του κόμματος για συγχώνευση όλων των εκλογικών διλημμάτων και υπερπολιτικοποίηση ακόμη και των παρτεριών;
Αν παρακολουθεί κανείς τον Ηλιόπουλο στην Αθήνα και τη Νοτοπούλου θα έχει παρατηρήσει ότι κάνουν και το ένα και το άλλο: και πούροι Συριζαίοι, που σκιαμαχούν με την Ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό· και υποψήφιοι δήμαρχοι, που πρέπει κάπως να δείχνουν ότι βρίσκουν το βήμα τους στο πεζοδρόμιο. Κάνουν και το ένα και το άλλο, με αποτέλεσμα να μην πετυχαίνουν ούτε το ένα ούτε το άλλο.
Αυτό είναι το κόστος της ταύτισης των αυτοδιοικητικών εκλογών με την κεντρική πολιτική αντιπαράθεση: Απορροφά όλα τα υπερκομματικά θέλγητρα που θα μπορούσαν ενδεχομένως να συνεισφέρουν τα νέα πρόσωπα.
Τα βάρη της υποψηφιότητας της Νοτοπούλου –ακόμη και η δυσκολία της να πληκτρολογήσει σε σωστά ελληνικά στα κοινωνικά δίκτυα– επισκιάζουν επίσης τα προβλήματα που συναντά και η αντίπαλη υποψηφιότητα Ταχιάου. Ο δεξιός εμφύλιος με τον Ορφανό και η σχετική απροθυμία ντόπιων βουλευτών της Ν.Δ. να στηρίξουν τον επίσημο υποψήφιο αποδεικνύουν ότι ο κομματικός πατριωτισμός μπορεί να υποσκελιστεί από αλλότριους πόλους ισχύος, εδραιωμένους εδώ και καιρό στη Βόρεια Ελλάδα.
Η αντίστροφη ανάγνωση είναι ότι με τον χειρισμό του Μακεδονικού, ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να καταστρέψει τις εκλογικές του προοπτικές, εκεί που θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί κάποια μιντιακά και οπαδικά ερείσματα. Τώρα κινδυνεύει να τα χάσει όλα μαζί – δήμους, περιφέρειες, ευρωεκλογές και βουλευτικές.
Το ερώτημα στα χείλη όλων –και πρωτίστως των συριζαίων– είναι αν συμφέρει να τα χάσει όλα μια κι έξω ή αν, αφήνοντας τη μεγάλη μάχη για τον Οκτώβριο, μπορεί να προσδοκά σε καλύτερα αποτελέσματα. Η δημοσκοπική απάντηση είναι ότι ο χρόνος δεν βοηθά την κυβέρνηση. Ούτε καν η πόλωση δεν βελτιώνει αξοσημείωτα τη συσπείρωσή της. Η λογική επιλογή είναι ο Μάιος.
Ο Τσίπρας, όμως, έχει δείξει ότι μπορεί να αψηφά τον ορθό λόγο. Είναι παιδί του βολονταρισμού. Επειτα από τέσσερα χρόνια (εθισμού) στην εξουσία, έχει την επιπλέον επιβαρυντική ροπή, που εμφανίζουν όλες οι ώριμες εξουσίες: το σύνδρομο του τζογαδόρου, που βλέπει μεν ότι χάνει χοντρά, αλλά καρφώνεται στο τραπέζι βέβαιος ότι μπορεί να ρεφάρει.
Λογική ή παρόρμηση; Ο,τι κι αν κινεί τον όψιμο Τσίπρα, τα φρέσκα χαρτιά του τα έχει ήδη κάψει. Και αυτό δεν ισχύει μόνο για τους υποψήφιους δημάρχους. Τη γενιά του στον ΣΥΡΙΖΑ τη γέρασε νωρίς.