Ο Αλέξης Τσίπρας καλεί σε συστράτευση «όλους όσοι αυτοπροσδιορίζονται στον προοδευτικό χώρο και αναγνωρίζουν ως μέγιστο διακύβευμα της εποχής την αναχαίτιση της ανόδου της Ακροδεξιάς σε ευρωπαϊκό επίπεδο, αλλά και την αντιμετώπιση των νεοφιλελεύθερων επιλογών και νεοφιλελεύθερων πολιτικών». Εύλογη η προσπάθεια του πρωθυπουργού να δώσει ιδεολογική χροιά στην προεκλογική περίοδο όταν η θητεία του βασίστηκε κυρίως στην εφαρμογή όποιας τακτικής θα τον κρατούσε στην εξουσία και ενώ προωθεί κύμα προεκλογικών παροχών.
Εδώ και καιρό, οι παλιές ιδεολογικές διαφορές έχουν ξεπεραστεί. Ο πραγματικός διαχωρισμός σήμερα είναι μεταξύ όσων επιδιώκουν τη θωράκιση της χώρας, προκειμένου να αντέξει τις προκλήσεις του καιρού, και όσων πιστεύουν ότι μπορούμε να γυρίσουμε την πλάτη στον υπόλοιπο κόσμο και να ζούμε πλουσιοπάροχα μόνο με την αναδιανομή του άφθονου πλούτου που διαθέτουμε. Η πρώτη νοοτροπία συνάδει με την ανάγκη η Ελλάδα να είναι σοβαρό μέλος της Ε.Ε. και του κόσμου· η δεύτερη εκφράζεται με φαντασιώσεις μεγαλείου και συνωμοσιολογία, με την άρνηση να αντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα και τους κινδύνους της. Εκπρόσωποι και των δύο τάσεων βρίσκονται σε όλο το πολιτικό φάσμα.
Το 2015, ο κ. Τσίπρας κατανόησε –με μεγάλη καθυστέρηση– ότι εάν δεν διαφύλαττε το κεκτημένο της ένταξης στην Ευρωζώνη, θα «φορτωνόταν» μια εθνική ήττα. Εκανε, λοιπόν, ό,τι χρειαζόταν για να κρατήσει την Ελλάδα στην πορεία της και το κόμμα του στην εξουσία, προς μεγάλη απογοήτευση ακροδεξιών δυνάμεων αλλού (όπως το Εθνικό Μέτωπο της Γαλλίας), που ήλπιζαν ότι η κόντρα Ελλάδας – Ε.Ε. θα υπονόμευε την Ενωση. Την ίδια ώρα, στο εσωτερικό, η κυβέρνηση Τσίπρα – Καμμένου υπονόμευε όσους και ό,τι θεωρούσε μέρος της «ελίτ», ενώ ευνοούσε την ανάπτυξη διαφόρων ομάδων εις βάρος του συνόλου. Ομως, η ενίσχυση του «αντισυστημικού» κύματος σε ένα κλίμα ευρύτερης ανομίας ενθαρρύνει όχι μόνον τις φίλιες ακροαριστερές ομάδες, αλλά και τις ακροδεξιές.
Ειρωνεία είναι ότι, ενώ ο λαϊκισμός του ΣΥΡΙΖΑ βοήθησε ακραίες δυνάμεις, οι «νεοφιλελεύθερες επιλογές» του, που εκφράζο-νται με το τρίτο μνημόνιο, με τη συμφωνία των Πρεσπών κ.ά., ενίσχυσαν περαιτέρω δυνάμεις και κινήματα στα αριστερά του, καθώς και τον ακραίο εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία. Τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ, σαν αμέτοχος σε ό,τι έγινε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, επιμένει πως όσοι δεν είναι μαζί του είναι ακροδεξιοί και νεοφιλελεύθεροι. Σαν αυτές οι αντίθετες έννοιες να είναι ίδιες· σαν η συνεχής καλλιέργεια του διχασμού και η κυνική εξαγορά ψήφων και υποστήριξης να προσδιορίζουν την προοδευτικότητα.