Πώς θα σβήσει άραγε όλο αυτό το μίσος που έχει απλωθεί γύρω μας τα χρόνια της κρίσης; Αυτός ο λαός έχει διχαστεί πολύ. Μνημονιακοί – αντιμνημονιακοί, αυτοί που δεν έχουν και αυτοί που έχουν, πατριώτες – προδότες και πάει λέγοντας. Ολοι έβαλαν το χεράκι τους για να ποτιστεί η ελληνική κοινωνία με τόσο μίσος. Αλλοι για λίγες ψήφους, άλλοι για λίγη τηλεθέαση και μερικά κλικ.
Ο διχασμός και η εργαλειοποίηση του μίσους στο πλαίσιο της πολιτικής αντιπαράθεσης γίνονται πάντοτε μπούμερανγκ. Μόνο όσοι δεν θέλουν να κυβερνήσουν και δεν αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της αναγκαστικής απομυθοποίησης μπορούν να τα βγάλουν πέρα σε αυτό το παιχνίδι. Οι υπόλοιποι καβαλάνε το κύμα της οργής, έρχο-νται στην εξουσία και μετά βρίσκονται αντιμέτωποι με όσα καλλιέργησαν. Διέξοδος δεν υπάρχει από αυτόν τον φαύλο κύκλο.
Η ελληνική, όπως και οι περισσότερες δυτικές κοινωνίες, βιώνει μια περίοδο βίαιης προσαρμογής και μειούμενων προσδοκιών. Ας μη γελιόμαστε, θα υπάρχουν θετικές παρενθέσεις αλλά δύσκολα θα ξαναζήσουμε τις παλιές καλές μέρες μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο επόμενος πρωθυπουργός θα χρειασθεί να ξεπεράσει τον εαυτό του, τα παραταξιακά πάθη και την κουλτούρα που θέλει την πολιτική ένα παιχνίδι που ό,τι χάνω εγώ το κερδίζεις εσύ. Δεν θα είναι εύκολο. Η σημερινή κυβέρνηση έχει κάνει ό,τι μπορεί για να δυναμιτίσει τη συνεννόηση και να κάψει τις γέφυρες. Σε άλλες εποχές υπήρχαν οι Μολυβιάτηδες και οι Λιβάνηδες που κρατούσαν ανοικτά παρασκηνιακά κανάλια. Τώρα δεν υπάρχει τίποτα.
Η χώρα δύσκολα θα ξεπεράσει τα αδιέξοδά της, αν δεν συνεννοηθούμε και δεν συμφωνήσουμε σε μερικές ριζικές αλλαγές. Πίσω από κλειστές πόρτες άλλωστε όλοι συμφωνούν στο τι πρέπει να γίνει για να εκσυγχρονισθεί το κράτος, να θεραπευθούν οι παθογένειες της Δικαιοσύνης και να αντιμετωπισθούν τα προβλήματα των Ενόπλων Δυνάμεων. Διαφωνίες υπάρχουν και πρέπει να υπάρχουν. Δύσκολα όμως θα διαφωνήσουν στο διά ταύτα σοβαροί και έμπειροι άνθρωποι, ανεξάρτητα από το πού ανήκουν.
Ποιος είναι ο φόβος; Ενα κομμάτι του πληθυσμού να στραφεί σε ακόμη πιο ακραίες πολιτικές επιλογές. Οι υψηλοί τόνοι, η άλογη σκανδαλολογία και η επίκληση θεωριών συνωμοσίας ωθούν απελπισμένους ψηφοφόρους σε απελπισμένες επιλογές. Χρειάζεται προσοχή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μίσος θα έσβηνε πιο εύκολα εάν όλοι οι συμπολίτες μπορούσαν να ανάψουν το καλοριφέρ τους χωρίς δεύτερη σκέψη. Αυτό είναι ίσως το βασικό. Θα βοηθούσε όμως να αλλάξει και η πολιτική μας κουλτούρα, που ειδικά επί ΣΥΡΙΖΑ ταιριάζει περισσότερο σε Κολοσσαίο και λιγότερο σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία.