Σεισμός!

2' 12" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Τις ημέρες που πέρασαν κάποιοι θυμήθηκαν τον μεγάλο σεισμό της 24ης Φεβρουαρίου του 1981. Εκείνα τα φονικά 6,6 Ρίχτερ στις Αλκυονίδες νήσους (ή 7,2, αν πιστέψουμε το νούμερο που ανακοίνωσε τότε το σεισμολογικό κέντρο της Ουψάλα).

Ο σεισμός χτύπησε γύρω στις έντεκα η ώρα το βράδυ. Το σπίτι, στον τέταρτο όροφο, άρχισε να σείεται και τα φώτα έσβησαν. Βυθιστήκαμε στο σκοτάδι, ακούγοντας αντικείμενα να σπάνε και μια ολόκληρη πολυκατοικία να τρίζει.

Οταν τελείωσε, έκπληκτος που το σπίτι δεν είχε γκρεμιστεί, έτρεξα στο παράθυρο και τράβηξα τις κουρτίνες: ήμουν σίγουρος ότι θα έβλεπα συντρίμμια παντού ολόγυρα. Με την αυθάδεια και την απουσία μιας έστω στοιχειώδους ενσυναίσθησης που μου εξασφάλιζαν τα έντεκά μου χρόνια, σχεδόν απογοητεύθηκα που τα πάντα βρίσκονταν ακόμα στη θέση τους και ότι δεν πρωταγωνιστούσα σε χολιγουντιανή ταινία καταστροφής. Φυσικά, στην Κόρινθο, στο Λουτράκι και αλλού, άνθρωποι θρηνούσαν.

Σήμερα, στα σαράντα εννέα πια, μπορώ με ασφάλεια να πω ότι η εμπειρία εκείνη ήταν μία από τις πιο τρομακτικές και την ίδια στιγμή από τις πλέον συναρπαστικές της ζωής μου. Γιατί, όμως, να υπάρχει νοσταλγία σε μια τέτοια ανάμνηση; Σκοτώθηκαν άνθρωποι, άλλοι έχασαν τα σπίτια τους. Επικράτησαν πανικός και φόβος για πολλές ημέρες ακόμα.

Η απάντηση στο ερώτημα είναι προφανής: ήμουν παιδί. Είχα πλήρη άγνοια κινδύνου και η φαντασία μου κάλπαζε. Ηταν συναρπαστικό όλο αυτό διότι, πρώτα απ’ όλα, δεν πήγαμε σχολείο την επομένη. Επειτα ήταν οι νυχτερινές, μεταμεσονύκτιες μαζώξεις όλης της γειτονιάς στον δρόμο, μέσα στο καταχείμωνο, οι άπειρες ώρες που περάσαμε οικογενειακώς μέσα στο αυτοκίνητο, κυρίως αυτή η πλήρης, αναπάντεχη ανατροπή της καθημερινότητας και η αίσθηση ότι είχαμε να κάνουμε με το ίδιο το άγνωστο. Ολο αυτό μετέτρεψε την καθημερινότητα ενός παιδιού σε περιπέτεια. Σχεδόν παρακαλούσα για έναν ακόμα ισχυρό σεισμό, οτιδήποτε αρκεί να μην επιστρέφαμε στην καθημερινότητα. Και ποια ήταν η καθημερινότητα του τότε; Εδώ δεν υπάρχει καμία νοσταλγία παρεκτός μια κάποια έκπληξη όταν ο νους μου γυρίζει πίσω: ήταν μια άλλη χώρα τότε. Μια άλλη Ελλάδα. Και εκείνη ήταν μια χρονιά-μεταίχμιο για τη χώρα. Μόλις είχε ξεκινήσει το έτος που θα έφερνε για πρώτη φορά το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία. Απείχαμε μόλις επτά χρόνια από την πτώση της δικτατορίας (τίποτα, αν αναλογιστούμε ότι η σημερινή κρίση «τρέχει» σχεδόν δέκα χρόνια τώρα, σωστά;) και πρωθυπουργός ήταν ο Γεώργιος Ράλλης, πολιτικός ανήρ παλαιάς κοπής (πόσο ξένος θα αισθανόταν με το σημερινό Κοινοβούλιο, αλήθεια…). Οτι είχαμε μπει στην Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΟΚ τότε) και δεν φανταζόμασταν πόσο θα αλλάζαμε όλοι μέσα στα επόμενα χρόνια.

Δεν φανταζόμασταν, επίσης, πόσο ίδιοι θα παραμέναμε, με τα ίδια σύνδρομα, τις ίδιες φοβίες ως λαός, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά. Αυτή είναι μια ακόμα μεγαλύτερη έκπληξη. Ακολούθησαν πολλοί και ισχυροί σεισμοί, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Κανένας δεν μας ταρακούνησε.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή