Τον Σεπτέμβριο του 2015 ο Αλέξης Τσίπρας έκανε κάτι που ήταν αναπόφευκτο αλλά πολιτικά έντιμο. Aφού τα έκανε πραγματικά θάλασσα με τη διαπραγμάτευση και κόστισε ακριβά στη χώρα, προσέφυγε για δεύτερη φορά στις κάλπες. Θέλησε με αυτόν τον τρόπο να πάρει μια νέα εντολή ώστε να νομιμοποιήσει τη δική του κωλοτούμπα και να εφαρμόσει το σκληρό μνημόνιο που υπέγραψε. Οι, ζαλισμένοι και θυμωμένοι, Ελληνες πολίτες τού έδωσαν μια δεύτερη ευκαιρία και μια ανανεωμένη εντολή.
Τώρα έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που πρέπει να κάνει ξανά το ίδιο. Οι ψηφοφόροι έδωσαν μια εντολή στον κ. Τσίπρα που δεν προέβλεπε ότι θα κυβερνούσε με την πλέον αυθαίρετη, ετερόκλητη και αδιαφανή πλειοψηφία των τελευταίων ετών. Ο πρωθυπουργός υποτίθεται ότι πέτυχε τον στόχο του που ήταν η έξοδος από τα μνημόνια και, στη συνέχεια, η επιστροφή κοινωνικού μερίσματος μέσα από τις διάφορες παροχές και ρυθμίσεις.
Ο κ. Τσίπρας δεν έχει πλέον στίγμα. Κυβέρνησε σφιχταγκαλιασμένος με τον κ. Καμμένο όλα αυτά τα χρόνια, αποδεχόμενος τις υπερβολές και τις ιδιαιτερότητές του. Τώρα αποκαλύπτεται ότι αυτό το πολιτικό υβρίδιο ήταν προϊόν τερατογένεσης που θα παράγει μικρές ιστορίες τρόμου για πολύ καιρό. Οι πολίτες δικαιολογούνται να αναρωτιούνται: Ποιος ήταν ο πραγματικός Τσίπρας; Ο εταίρος του κ. Καμμένου ή ο πολιτικός αρχηγός που θέλει να εκφράσει τη νέα Κεντροαριστερά; Η οργή και η παραζάλη μείωναν τις αντιστάσεις και άμβλυναν την κρίση των ψηφοφόρων το 2015. Σήμερα είναι πιο εκπαιδευμένοι στην αλήθεια και στην πραγματικότητα, πιο ψυλλιασμένοι…
Εχει να επιλέξει ο κ. Τσίπρας. Μπορεί να κάνει άμεσα εκλογές έχοντας τον νου του στη μεθαυριανή μέρα. Είναι άλλωστε νέος και το πιο πιθανό είναι να ξαναπαίξει κεντρικό ρόλο στην πολιτική σκηνή.
Αυτή την ώρα δεν έχει τίποτα άλλο να περιμένει, ούτε ο ίδιος ούτε και η χώρα. Το κράτος έχει παραλύσει γιατί μυρίζει εκλογές και πολιτική αλλαγή. Η οικονομία έχει παγώσει. Το ίδιο και όσοι μελετούν επενδύσεις, Ελληνες και ξένοι. Η «στραβή» παραμονεύει μέσα σε αυτές τις συνθήκες και ζωτικά κομμάτια της χώρας κινδυνεύουν να σκάσουν στα χέρια του.
Οι αυλοκόλακες επιμένουν βέβαια. Γίνονται άλλωστε πολύ επικίνδυνοι, σε αυλές πρωθυπουργών εν αναμονή και πρωθυπουργών υπ’ ατμόν. Τους… ακούω τώρα να φωνάζουν: «Πρόεδρε, πάμε δυνατά, δεν πρόκειται ποτέ να χάσεις από τον…».
Ο πολιτικός χρόνος κυλάει όμως αμείλικτα. Οι ηγέτες δοκιμάζονται πολύ όταν πρέπει να αποφασίσουν πότε θα κατέβουν από τη σκηνή. Αυτό που τρομάζει όμως σήμερα είναι ένας πολύ κακός συνδυασμός. Από τη μια ο πολιτικός πανικός και από την άλλη η αδιαφορία για τους θεσμούς και τις ζημιές που μπορεί να προκαλέσει η φρενίτις για τον έλεγχό τους στο διηνεκές.