Ο Ουίλιαμ Φορσάιθ –ο σπουδαίος Αμερικανός χορογράφος, ο πρωτοπόρος του σύγχρονου χορού– μιλάει με χαμηλή αλλά πολύ σίγουρη φωνή, και πίσω από τα λόγια του υπάρχει συχνά ένα κρυμμένο αστείο. Ή ένα λογοπαίγνιο. Ή λεπτός αυτοσαρκασμός. Οπως ακριβώς όταν είπε στη συνέντευξή μας ότι κατά το πρώτο μέρος της παράστασης «A Quiet Evening of Dance», το οποίο έκανε προχθές πρεμιέρα στη Στέγη Ωνάση, επέλεξε να καταργήσει τη μουσική, επειδή –70χρονος πλέον– προτιμά την ησυχία από τον θόρυβο.
Αυτή είναι η μισή αλήθεια. Πράγματι η ηλικία του, μαζί με την εμπειρία και τη βαθιά γνώση του σύγχρονου χορού ύστερα από μια καριέρα πολλών χρόνων στην Ευρώπη και τώρα στις ΗΠΑ, είναι φανερές στις χορογραφικές επιλογές του. Η παράσταση που είχαμε τη χαρά να δούμε μοιάζει απλή σαν παιχνίδι. Ελαφριά σαν τα τιτιβίσματα των πουλιών που ενίοτε συνοδεύουν τους χορευτές. Φυσική όπως οι αναπνοές τους, οι οποίες συντονίζουν τα βήματα επί σκηνής. Χαριτωμένη σαν τις αστείες πιρουέτες που κάνουν οι νεαρές μπαλαρίνες όταν δεν τις παρακολουθεί το άγρυπνο βλέμμα της δασκάλας. Αυθόρμητη σαν τα πειράγματα μεταξύ φίλων όταν δεν μιλούν με λέξεις, αλλά με κινήσεις.
Η άλλη μισή αλήθεια είναι πως ο Φορσάιθ έχει γίνει σοφός διάγοντας μέχρι σήμερα «μια χορευτική ζωή» και έχει κοντά του χορευτές – συνεργάτες. Γι’ αυτό ξέρει πολύ καλά ότι στην τέχνη, όπως και στη ζωή, το παιχνίδι είναι μια βασική συνθήκη για την ανακάλυψη του εαυτού. Μια καταπληκτική κατάσταση μεταξύ πραγματικότητας και ευχαρίστησης. Ενα πέρασμα από την παθητικότητα στην ενεργητικότητα, με τις χαρωπές και τις σκοτεινές πλευρές του. Είναι ο τρόπος να βρει ο νους διέξοδο στο σώμα και στις αισθήσεις. Ποια τέχνη μπορεί να το κάνει καλύτερα από τον χορό;