Κώστας Ζουράρις: Λέπια

2' 2" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

​Ηταν πολύς ο ενθουσιασμός στο Μέγαρο. Εχοντας μόλις τελειώσει την απολέπισή του από τον εταίρο του, ο πρωθυπουργός ερχόταν για να χειροκροτηθεί και να χειροκροτήσει τα καινούργια κεντροαριστερά του αξεσουάρ – εκείνα που τού επιτρέπουν να μιλάει από προχθές για «προοδευτική συμπαράταξη». Αυτή φαίνεται ότι θα είναι και η συσκευασία με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα δοκιμάσει να επαναλανσαριστεί στην εκλογική πελατεία του. Αν υποθέσουμε ότι ο συνεταιρισμός με τους Ανεξάρτητους Ελληνες ήταν ένα –επιεικώς– συντηρητικό βαρίδι για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, πόσο απαλλαγμένος είναι μετά την αποχώρηση του Καμμένου; Πόσο «προοδευτική» είναι η «νέα» του πλειοψηφία;

Μια πρόχειρη απάντηση μπορεί να αναζητήσει κανείς στο πρόσωπο του Κώστα Ζουράρι – τον έναν από τους έξι που ετοιμάζονται να σφραγίσουν την πλειοψηφία. Παλαιός αστέρας του βουκεφαλικού και αντιευρωπαϊκού βερμπαλισμού, ο Ζουράρις ευτύχησε να κλείσει την καριέρα του στο παραπολιτικό θέαμα με μια βουλευτική θητεία. Τώρα λέει ότι θα δώσει ψήφο εμπιστοσύνης στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά θα καταψηφίσει τις Πρέσπες, επειδή συνιστούν «ακρωτηριασμό» από τη «γαία – μητέρα» Μακεδονία. Η προοδευτικότητα εμφανίζεται έτσι να κυβερνά χάρη σε έναν βουλευτή που αντιλαμβάνεται την εξωτερική πολιτική με όρους Blut und Boden· με όρους αίματος και χώματος.

Θα μπορούσε κανείς να αντιτείνει ότι σε κάθε πλειοψηφία εμφιλοχωρούν στοιχεία αποκλίνοντα, που συμμερίζονται, όμως, το γενικό πρόταγμα και καταλήγουν να απορροφηθούν από αυτό. Ομως, από το πολιτικό ον που ορίζαμε τα τελευταία τέσσερα χρόνια ως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ δεν μεταφυτεύονται στη νέα πλειοψηφία μόνο τα κουκιά των ΑΝΕΛ – ο Ζουράρις και ο Παπαχριστόπουλος. Δεν επιβιώνουν μόνο οι υπουργοί της παρδαλής Δεξιάς – η Κουντουρά, η Παπακώστα, ο Παπαγγελόπουλος. Επιβιώνουν κυρίως τα ιδεολογικά και πολιτικά χαρακτηριστικά που κατέστησαν τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ένα σώμα.

Θα έχει η δεύτερη κυβέρνηση Τσίπρα άλλη αντίληψη για την οικονομία; Θα εφαρμόσει άλλη πολιτική στη διοίκηση και στην εκπαίδευση; Θα έχει άλλη κουλτούρα για τους θεσμούς; Δεν θα έχει Πολάκη;

Για να συγχωρήσουν στον εαυτό τους την ταύτιση με την κυβέρνηση, οι κεντροαριστεροί νεοπροσήλυτοι επικαλούνται τη σημασία των Πρεσπών και του εθνικιστικού κινδύνου. Του κινδύνου δηλαδή που βρισκόταν μέχρι προχθές στα ηνία των Ενόπλων Δυνάμεων χάρη στον συνεταιρισμό του με τον Τσίπρα. Το Μακεδονικό, αμελητέο και λησμονημένο πριν από ενάμιση χρόνο, εμφανίζεται σαν ιστορικός ογκόλιθος ικανός να επισκιάσει όλες τις άλλες εθνικές εκκρεμότητες. Πρέσπες ή θάνατος.

Κάπως έτσι –με το σιδέρωμα των ΑΝΕΛ, που επιζούν στην ανακυκλωμένη τσιπρική εξουσία, και την ελεφαντίαση του Μακεδονικού– απονέμεται πολιτικό νόημα σε μια απλή αναδιανομή ρόλων. Αυτή η κυβέρνηση χωρίς τον Καμμένο δεν είναι κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Είναι το ζόμπι των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή