Τις Κυριακές –και τις Κυριακές– ξυπνάω νωρίς, για να διατείνω τη διάρκειά τους. Πλάνη, προφανώς, αλλά προσποιούμαι ότι εγώ κερδίζω τη μάχη. Αν την Παρασκευή γίνεται η υποστολή της εβδομάδας, την Κυριακή γίνεται η έπαρση της ανατέλλουσας. Το Σάββατο το έχω ανακηρύξει buffer zone μεταξύ του απελθόντος και του επερχόμενου επταημέρου. Αυθαίρετα μέτρα και σταθμά, αλλά τακτοποιούν την απορρύθμιση που μου προκαλεί ο εκτός οργανωμένης εργασίας χρόνος. Γιατί «ο χρόνος είναι πάντα με το μέρος του» και δεν καταλαβαίνει την ξεχωριστή ανησυχία κάθε ημέρας: αλλιώς νιώθεις τη Δευτέρα και αλλιώς κάθε επόμενο 24ωρο, ώσπου έρχεται η Κυριακή για να μηρυκάσει τη συναισθηματική ιλύ της εβδομάδας, αναμειγνύοντας μερικές ελπίδες για κάτι καλύτερο ενόψει. Γιατί, αν και σκόλη, δεν σε αφήνει, δεν με αφήνει ατάραχη. Στα πορτογαλικά, υπάρχει η κοινή λέξη «desassossego», που σημαίνει έλλειψη ή την απουσία ησυχίας, ωστόσο, όταν την λέει ο Μπερνάρντο Σοάρες, κατά τη μεταφράστριά του στα ελληνικά, Μαρία Παπαδήμα, σημαίνει ενόχληση, δυσφορία, δυσθυμία, αγωνία, θλίψη, πλήξη, αυτή τη σωματική, ψυχική, μεταφυσική ανησυχία που εκείνον «τον συνοδεύει στην περιπλάνησή του στους δρόμους της Λισαβόνας, στην ενατένιση του τοπίου, στη διαρκή αϋπνία του, στην ασταμάτητη ονειροπόλησή του» και εμένα στην προσπέλαση της Κυριακής.
Έχετε προσέξει ότι αποφεύγω τόση ώρα να μιλήσω για την πρώτη Κυριακή του χρόνου, όπως μου ζητήθηκε. Ίσως για να την τιμωρήσω που μόλις ξύπνησα, έριξε τα εορταστικά πέπλα της, έκλεισε σαν παρένθεση, θύμισε το έκτακτο της περιόδου βάζοντας τα χριστουγεννιάτικα στολίδια να με κοιτάζουν βαριεστημένα και άκεφα. Πήρα την εκδίκησή μου: τα έβγαλα σαν να ήταν ο χιτώνας του Νέσσου. Γρήγορα έγινε μια κανονική Κυριακή που ξεκίνησα να τη γεμίζω με τη ρουτίνα της. Εφημερίδες, σημειώσεις, βολτάρισμα μέσα στο σπίτι, μουσική, δυο τρεις σελίδες από το βιβλίο πάνω στο τραπέζι, μερικά λεπτά χάζεμα στο μπαλκόνι, ξεκαθάρισμα των mails, «τι ώρα είναι», εφημερίδες, υπογράμμιση, προγραμματισμός θεμάτων για την εκπομπή, «γιορτές ήταν και πέρασαν, γιατί όμως αυτός ο κόμπος στον λαιμό», αίσθημα ενθουσιασμού από μια καλοδιατυπωμένη ιδέα στα κείμενα που διαβάζω, κι άλλος καφές, μαγείρεμα νωχελικό όπως το βλέπω στο σινεμά, είμαι άλλωστε η ηρωίδα της Κυριακής μου, έμεινε βασιλόπιτα, θα την ονομάσω κέικ, όλα πρέπει να επιστρέψουν στις ανεκτές διαστάσεις τους, περνάει η ώρα, δεν θα κοιμηθώ για μεσημέρι, δεν πρόλαβα να διαβάσω όσο ήθελα, βολτάρισμα μέσα στο σπίτι, μικροδιορθώσεις στα ράφια της βιβλιοθήκης, ένα ποτήρι κρασί μήπως μαλακώσει τις σκληρές ραφές της Κυριακής, κάτι έγινε, μπαινοβγαίνω στο Facebook, υπόσχομαι να το λιγοστέψω, αλλά πέφτω σε κάτι ενδιαφέρον και όλο το αναβάλλω, αρχίζει να σκοτεινιάζει και αρχίζω να νιώθω καλύτερα, «πολλή Κυριακή για έναν άνθρωπο», η κλαγγή της Δευτέρας μισοακούγεται, τηλε-δελτία ειδήσεων, περίεργο αίσθημα, σαν να ήμουν μέσα στο κουτί σε μια άλλη ζωή, το laptop ανά χείρας και στο κρεβάτι, ο πλανήτης έχει τόσα να μου πει. Νωρίς για ύπνο, ούτε που συνειδητοποιώ ότι ήταν η πρώτη Κυριακή του νέου χρόνου, μου φάνηκε σαν «σπασμένο ξύλο από ταξίδι που δεν τέλειωσε».
Κλείνω τα μάτια και στο ταβάνι σχηματίζεται ένα ιδεόγραμμα νοήματος που μου διαφεύγει και αποφασίζω να το ονομάσω «κάτι-καλό-θα-συμβεί-από-αύριο». Άλλωστε η ζωή «is remaining a perpetual possibility». ■
* Η Μαρία Χούκλη είναι δημοσιογράφος. Βρίσκεται στον αέρα του Αθήνα 9.84 κάθε βράδυ, Δευτέρα με Παρασκευή, 19.00-20.10, με την εκπομπή «Όσα έφερε η μέρα».