Ένας ιδιαίτερος άνθρωπος

2' 17" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Παραμονή Χριστουγέννων, ο Ανέστης αποφάσισε να δει επιτέλους τι κάνουν οι άγγελοι το μερτικό* τους από τα αποστάγματά του και έφυγε για τους ουρανούς. Περίμενα να περάσουν οι γιορτές και να βάλω σε μια σελίδα ανάκατες τις αναμνήσεις μου από αυτόν τον ιδιαίτερο άνθρωπο, που δεν έχει βάλει απλώς το λιθαράκι του στον χώρο των αποσταγμάτων, αλλά τον μεγάλο, ακρογωνιαίο λίθο. 

Τον γνώρισα πριν από πάρα πολλά χρόνια, σε κάποια συνέντευξη Τύπου με την ευκαιρία της ίδρυσης των Δρόμων του Κρασιού της Μακεδονίας το 1993, των οποίων υπήρξε και ο πρώτος πρόεδρος. Μπήκε στην αίθουσα ο Ανέστης, ψηλός, ξερακιανός, με τα κατάμαυρα, μακριά πάντα, μαλλιά και το κατάμαυρο μουστάκι, με άψογο κοστούμι και ποσέτ. Με το αετίσιο βλέμμα του μας εντόπισε. Καθόμουν με τη φίλη Μαρία Χαραμή, που τον ήξερε. Πρέπει να ομολογήσω πως αισθάνθηκα άβολα (αρκετά νέα τότε…) από τα κομπλιμέντα του. Αργότερα, έπειτα από πολλές συναντήσεις, κατάλαβα σε βάθος τον Ανέστη Μπαμπατζιμόπουλο και τις μεγάλες του αγάπες: τα αποστάγματα, τις ιστορίες και το ωραίο φύλο! Δεν θα ξεχάσω ποτέ με πόση αγάπη και φροντίδα φερόταν στη γυναίκα του. Όπως δεν θα ξεχάσω ποτέ και δύο φράσεις του, που τις χρησιμοποιώ πολύ συχνά:

«Το ούζο είναι ό,τι το φλερτ στη συναισθηματική μας ζωή». Και «το ροζέ κρασί είναι το κόκκινο του ελληνικού καλοκαιριού». Δεν θα ξεχάσω επίσης ποτέ την πρώτη επίσκεψη στις εγκαταστάσεις της Αγχιάλου και μετά στην Όσσα, στις πλαγιές του Βερτίσκου, στους αμπελώνες. Το σημερινό οινοποιείο δεν υπήρχε ακόμα, ήταν τα δύσκολα χρόνια. Ο Ανέστης είχε μαγειρέψει φασουλοταβά στην καλύβα, που τον καταβροχθίσαμε με ζυμωτό ψωμί και μερικά μπουκάλια από τον «Ερωδιό» του, το πρώτο ροζέ κρασί από Ξινόμαυρο τότε, που μου άρεσε πολύ. «Έλα να σου δείξω», μου λέει, και εντοπίζει σε ένα αμπέλι δύο μικρά χαριτωμένα πουλάκια να τιτιβίζουν «φλερτάροντας». «Είναι ερωδιοί, η ομορφιά της συνομιλίας τους μου έδωσε το όνομα του κρασιού!» Στο κτήμα ο Ανέστης ήταν άλλος άνθρωπος. Μίλαγε με τη γη, με τα φυτά, με τα ζώα και τα πουλιά, σκληροτράχηλος αγρότης στις κακοτράχαλες πλαγιές να παλεύει με το τρακτέρ και το ελάχιστο νερό της λιμνούλας του. Στην πόλη, ο κομψός, γοητευτικός άντρας με τη θεατράλε συμπεριφορά και τις μοναδικές ιστορίες. Στην πραγματικότητα ήταν και τα δύο. Πρωτοπόρος στις αρχές της δεκαετίας του 1990, με μονοποικιλιακά αποστάγματα που άνοιξαν τον δρόμο, κι αυτό ελπίζω να μην το ξεχάσουν οι νεότεροι. 

Τα τελευταία χρόνια ο Ανέστης είχε καταπέσει. Δεν θα τον θυμάμαι έτσι. Θα θυμάμαι πάντα τον ψηλό ευθυτενή άντρα με το σπινθηροβόλο βλέμμα και το γλυκό χαμόγελο, που διέσχισε μια γεμάτη αίθουσα και με ένα χειροφίλημα έγινε φίλος μου για πάντα. Γεια σου, Ανέστη… ■

* «Μερτικό των αγγέλων» (angel’s share) είναι ο διεθνής όρος στην αποσταγματοποιία για το ποσοστό του οινοπνεύματος που εξατμίζεται από τα βαρέλια των αποσταγμάτων.

 

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή