«Αιχμάλωτες» μέσα σε ένα σπίτι αλλά και στον ίδιο τους τον εαυτό βλέπει ο Δημήτρης Ξανθόπουλος τις «Τρεις αδελφές» του Αντον Τσέχοφ. Αυτό το προβληματικό «μέσα», που δεν επιτρέπει την κίνηση προς τα εμπρός, θέλει να αναδείξει ο σκηνοθέτης στην παράσταση που ανεβαίνει στη Στέγη και οι ηθοποιοί του θα μεταφέρουν το αίσθημα της πίεσης και της πλήξης που νιώθουν οι τρεις αδελφές –που ορισμένες φορές μπορεί να αποκτά κωμικά χαρακτηριστικά– παραμένοντας στη σκηνή σε όλη τη διάρκεια του έργου.
Το εμβληματικό έργο του Ρώσου συγγραφέα διαδραματίζεται σε μια μικρή ρωσική κωμόπολη όπου έχουν «εγκαταλειφθεί» οι τρεις κόρες και ο γιος ενός Ρώσου στρατιωτικού που έχει πεθάνει. Οι τρεις αδελφές ζουν για τη στιγμή που θα αναχωρήσουν για τη Μόσχα και η μίζερη ζωή τους θα ξαναβρεί το νόημά της. Οι προσδοκίες τους, όμως, διαψεύδονται και η στιγμή δεν έρχεται ποτέ.
Για τον ηθοποιό και σκηνοθέτη, που έχει καταπιαστεί με την εργογραφία του Τσέχοφ στο παρελθόν («Γλάρος»), η «Μόσχα» είναι ένα σύμβολο, «κάπου που θα θέλαμε να ζούμε όλοι και τα πράγματα να ήταν αυτομάτως καλύτερα» και τοποθετεί την παράσταση σε μια ουδέτερη χρονικά και γεωγραφικά ζώνη. Είναι, όμως, η «Μόσχα» μια επιστροφή σε ένα ιδανικό παρελθόν ή ένα αίτημα για ένα καλύτερο μέλλον; Ο κ. Ξανθόπουλος τείνει προς το πρώτο.
Η «Μόσχα» που άφησαν πίσω τους, σημειώνει, στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πια, έχει αλλάξει, και συζητάμε για τη σχέση της μνήμης και της εξιδανίκευσης του παρελθόντος. «Οι άνθρωποι τείνουν να ξεχνούν τις δυσκολίες και αναπολούν με μια νοσταλγία τα πράγματα του παρελθόντος, υπάρχει μια λαγνεία για το παρελθόν. Το θέμα είναι πώς θα χτίσεις ένα παρόν που θα είναι βιώσιμο και αργότερα. Το να πεις ότι το παρελθόν ήταν καλύτερο έχει μια ευκολία. Είναι ανθρώπινο αλλά εύκολο», μας λέει.
Είναι εύκολο να κρίνουμε τις τρεις αδελφές, μας λέει, όταν τον ρωτάμε τι είναι αυτό που κατά την άποψή του τις εμποδίζει να πάρουν οι ίδιες την πρωτοβουλία και να αλλάξουν τη ζωή τους. «Ποια είναι τα βαρίδια που εμποδίζουν εμάς από το να αλλάξουμε ζωή;», λέει και συμπληρώνει ότι «το πρόβλημά τους είναι εσωτερικό» και δεν έχει σχέση με τις εξωτερικές συνθήκες. «Στη Μόσχα θα είναι οι ίδιοι άνθρωποι με τα ίδια ελαττώματα. Νομίζουμε ότι αν πάμε σε ένα νέο μέρος θα αλλάξουμε, θα γίνουμε πιο καλοί, πιο ωραίοι αλλά στο τέλος ο εαυτός μας θα πάει στη Μόσχα. Το θέμα είναι τι κάνουμε με τον εαυτό μας».
«Τρεις αδελφές», Στέγη, 16-27 Ιανουαρίου.