Τσίπρας ή Μητσοτάκης; Σταύρος ή Καμμένος; Τραμπ ή Νάνσι Πελόσι; Ναι ή όχι στη συμφωνία των Πρεσπών; Ναι ή όχι στο σεξ με γυναίκες άνω των 50 ετών; (ο 50άρης Γάλλος συγγραφέας Γιαν Μουά τάραξε τα νερά με ένα βροντερό «όχι»). Το 2019 άρχισε με διχογνωμίες, επιθέσεις και συγκρούσεις σχεδόν για όλα. Ωστόσο, κουρασμένοι από τις μάχες του 2018 για την πολιτική, την οικονομία και τα κάθε λογής ταυτοτικά ζητήματα προτείνουμε να επικεντρωθεί το ενδιαφέρον μας στο δίλημμα που ήδη κατατρύχει την παγκόσμια ελίτ των σκεπτόμενων. Το 2019 συμπληρώνονται 350 χρόνια από τον θάνατο του Ρέμπραντ και 500 χρόνια από τον θάνατο του Ντα Βίντσι. Ποιον από τους δύο καλλιτέχνες προτιμούμε και σε ποιες σχετικές εκθέσεις θα σπεύσουμε, παραμερίζοντας τα φθαρμένα διλήμματα της καθημερινότητας;
Οι Ολλανδοί είναι κατηγορηματικοί. Το 2019 είναι έτος Ρέμπραντ και εκθέσεις έργων του είναι προγραμματισμένες για τους επόμενους μήνες σε όλη τη χώρα. Ταυτόχρονα, το Λούβρο στο Παρίσι θα αναμετρηθεί με τη Royal Collection και τη Βρετανική Βιβλιοθήκη στο Λονδίνο με εκθέσεις αφιερωμένες στον Ντα Βίντσι. O Ρέμπραντ ήταν ίσως ο μεγαλύτερος ζωγράφος της «χρυσής εποχής» της ολλανδικής ζωγραφικής και το έργο του έχει αποτελέσει αντικείμενο μελέτης ίσως περισσότερο από το έργο οποιουδήποτε άλλου ζωγράφου της εποχής του. Η ικανότητά του να αποδίδει τη δραματική ένταση γεγονότων και προσώπων (συμπεριλαμβανομένου του εαυτού του στις αναρίθμητες αυτοπροσωπογραφίες) υπήρξε παροιμιώδης. Η τεχνική του μελετάται μέχρι σήμερα από όλους τους νέους ζωγράφους που φιλοδοξούν να κατακτήσουν κάτι από το μεγαλείο της τέχνης τους. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Γκόγια παραδέχθηκε ότι είχε τρεις δασκάλους: τη Φύση, τον Βελάσκεθ και τον Ρέμπραντ.
Από την άλλη πλευρά, ποιος μπορεί να λύσει το αίνιγμα της Μόνα Λίζα; Ποιος μπορεί να ανταγωνιστεί τον συνωστισμό των τουριστών στο Λούβρο, που φωτογραφίζουν ασταμάτητα εδώ και κάμποσες δεκαετίες το αριστούργημα του Ντα Βίντσι; Το ερώτημα απασχόλησε τον τεχνοκριτικό Τζόναθαν Τζόουνς του Guardian, ο οποίος, μπουχτισμένος από την άγονη συζήτηση για το Brexit, προσμένει τη λύτρωση στις μεγάλες εκθέσεις που προγραμματίζονται. Και όταν μιλάμε για τον Ντα Βίντσι, δεν αναφερόμαστε μόνο στους πίνακες αλλά και στα απαράμιλλα σχέδιά του – από την ανθρώπινη ανατομία έως την αεροναυτική. Κατά συνέπεια, το δίλημμα είναι μάλλον αχρείαστο. Οποιος είναι πραγματικά αποφασισμένος να γυρίσει την πλάτη του στα εφήμερα και τα τρέχοντα θα επιλέξει Ρέμπραντ και Ντα Βίντσι ταυτόχρονα. Και –γιατί όχι;– μπορεί να ξεκινήσει την απόδραση από τη νοσηρή πραγματικότητα από την Αθήνα, όπου μια σημαντική διαδραστική έκθεση για τον Ντα Βίντσι εξελίσσεται ήδη δύο βήματα από το Δημόσιο Σήμα και τον Κεραμεικό – στο Παλιό Αμαξοστάσιο του ΟΣΥ στο Γκάζι.