Εχει έλθει η ώρα να ενηλικιωθεί –από γεωπολιτικής σκοπιάς– η Ευρώπη. Ο πρόεδρος Τραμπ τη θεωρεί σχεδόν εχθρική δύναμη και κάνει ό,τι μπορεί για να το δείξει. Η Ε.Ε. είναι μία μεγάλη παγκόσμια οικονομική δύναμη, αλλά κανείς δεν τη λαμβάνει σοβαρά υπ’ όψιν του από πλευράς ισχύος. Δεν διαθέτει κοινό στρατό, σοβαρό μηχανισμό συλλογής και εκτίμησης πληροφοριών και λαμβάνει αποφάσεις με καθυστέρηση και δυσκολίες.
Η εκλογή του Τραμπ θα μπορούσε να αφυπνίσει την ευρωπαϊκή ηγεσία. Ηδη έχουν αρχίσει συζητήσεις για πρακτικά ζητήματα. Η κοινή παραγωγή οπλικών συστημάτων θα καθιστούσε την Ευρώπη σημαντικό παίκτη και θα της εξασφάλιζε στρατηγικά πλεονεκτήματα. Η έρευνα και η τεχνογνωσία παραγωγής υπάρχουν. Χρειάζεται πολιτική βούληση. Ενα άλλο καίριο θέμα είναι η δημιουργία αμιγώς ευρωπαϊκού διατραπεζικού συστήματος συναλλαγών. Σήμερα οι ΗΠΑ μπορούν να μπλοκάρουν ευρωπαϊκές τράπεζες ή επιχειρήσεις, επειδή παραβιάζουν κάποιες κυρώσεις, καθώς οι παγκόσμιες συναλλαγές γίνονται σε δολάρια και ελέγχονται από αμερικανικούς φορείς. Τεχνικά, αυτό δεν είναι δύσκολο να γίνει. Λείπει όμως και εδώ η πολιτική βούληση.
Το κακό είναι ότι η Ευρώπη είχε κακομάθει μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Θεωρούσε ότι μπορεί να περνάει καλά αφήνοντας τους τομείς της ασφάλειας και της άμυνας στην Ουάσιγκτον. Τώρα συνειδητοποιεί ότι οι ΗΠΑ δεν είναι πια εκεί. Ο Τραμπ το καθιστά όσο πιο σαφές γίνεται. Οι απειλές αυξάνονται με ραγδαίο ρυθμό.
Δυστυχώς, όμως, λείπουν σήμερα και η απαραίτητη ηγεσία και η πολιτική βούληση για να περάσει η Ευρώπη στο επόμενο στάδιο. Ο πρόεδρος Μακρόν έχει όραμα και σχέδιο, αλλά αντιμετωπίζει μία διογκούμενη αμφισβήτηση στο εσωτερικό της χώρας του. Το Βερολίνο συμμερίζεται τις ανησυχίες του και τις προτάσεις του, αλλά αργεί να πάρει αποφάσεις. Η Μεγάλη Βρετανία, που έπαιζε παραδοσιακά ρόλο στον τομέα της ασφάλειας και της εξωτερικής πολιτικής, γιατί διαθέτει πολλές δυνατότητες, έχει εγκλωβισθεί στην εσωστρέφεια του Brexit. Η υπόλοιπη ήπειρος συγκλονίζεται από τις δυνάμεις του εθνικισμού και του λαϊκισμού, οι οποίες βλέπουν σαν κόκκινο πανί την πιο σφιχτή, ισχυρή Ευρώπη.
Η Ε.Ε. κινδυνεύει λοιπόν να βρεθεί χωρίς την αμερικανική «ασπίδα», αλλά και χωρίς κανένα σχεδιασμό για τη δημιουργία της δικής της.