Ποιος θυμάται εκείνον τον χρησμό; Εχει περάσει σχεδόν ένας χρόνος από την πρόβλεψη του προέδρου της Βουλής ότι το Μακεδονικό θα γίνει μοχλός «για να αναδιαμορφωθεί οριζοντίως το σύνολο του πολιτικού συστήματος». Ο Βούτσης προέβλεπε βέβαια ότι δεν θα επηρεαζόταν η κυβερνητική ευστάθεια. Στην πραγματικότητα, η «αναδιαμόρφωση» ξεκίνησε και τείνει να εξαντληθεί στην κυβερνητική πλευρά.
Ενώ ο κυβερνητικός συνεταιρισμός βρίσκεται ακόμη σε βρασμό μακεδονικής αναδιαμόρφωσης, αξίζει κανείς να αναρωτηθεί: Τι έφεραν οι Πρέσπες για την αντιπολίτευση; Το όφελος για τη Ν.Δ. ήταν ότι χρησιμοποίησε το Μακεδονικό για να στεγανοποιήσει τη δεξιά της. Το κόστος αντανακλάται στην επίσκεψη της Μέρκελ – που συνιστά επιστέγασμα της στήριξης του Βερολίνου προς τον Τσίπρα. Την ώρα που ο Μητσοτάκης διαφημίζει εαυτόν ως την πρώτη παραδοσιακή πολιτική δύναμη στην Ευρώπη που ετοιμάζεται να πάρει τη ρεβάνς από τον λαϊκισμό, η καγκελάριος εμφανίζεται να τον πριμοδοτεί προεκλογικά.
Το Κίνημα Αλλαγής φρόντισε ομοίως να απαλλαγεί νωρίς από το κόστος των Πρεσπών. Η αποσκίρτηση των Αλέφαντων της Κεντροαριστεράς –που σχεδίαζαν φαντασιακά, επί χαρτοπετσέτας, όλες τις ναυαγισμένες ανασυγκροτήσεις του χώρου– δεν μπορούν να μετρηθούν ως απώλεια για το κόμμα. Τους εξωκοινοβουλευτικούς που συνωστίζονται στα σκαλοπάτια του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΙΝΑΛ τους είχε ήδη χαιρετήσει, πριν από το Μακεδονικό.
Ο βαρύτερος κλήρος φαίνεται ότι πέφτει στην ελάσσονα της ελάσσονος αντιπολίτευση – στο Ποτάμι. Ως ο μόνος ευθυγραμμισμένος με την ηγεσία βουλευτής, ο αντιπρόεδρος του κόμματος, Γιώργος Μαυρωτάς έχει αναλάβει τα τελευταία εικοσιτετράωρα να εξηγήσει τη γραμμή «ναι στις Πρέσπες, όχι στην κυβέρνηση».
Πρόκειται για μια επιλογή που θα ήταν απλή, αν υπήρχε κανονική κυβέρνηση για να εισηγηθεί τις Πρέσπες στη Βουλή. Το ενδεχόμενο να φέρει τη συμφωνία ένας «ΣΥΡΙΖΑ & Αδέσποτοι Συνεργάτες» χωρίς δεδηλωμένη, δίνει στη θετική ψήφο του Ποταμιού δυσανάλογη πολιτική σημασία. Ο πρόεδρος και ο αντιπρόεδρος του Ποταμιού θα είναι πιθανότατα ο εκατοστός πεντηκοστός και ο εκατοστός πεντηκοστός πρώτος.
Η εξάρτηση της πολιτικής ζωής από το Μακεδονικό δεν είναι, βέβαια, ευθύνη του Ποταμιού. Είναι το ανεπιθύμητο αποτέλεσμα του στρατηγήματος που είχε αποκαλύψει ο Βούτσης: Να χρησιμοποιηθεί το εθνικό θέμα ως εμβρυουλκός μιας εθνικιστικής Δεξιάς που θα ακρωτηρίαζε τη Νέα Δημοκρατία. Η κυβέρνηση κατέληξε να αυτοακρωτηριαστεί.
Τώρα η επικύρωση των Πρεσπών μετατρέπεται σε πλάσμα δεδηλωμένης. Το «Ναι» στις Πρέσπες παραχαράσσεται ως «Ναι» σε μια ακρωτηριασμένη εξουσία. Το Ποτάμι είναι πολύ μικρό για να ευθύνεται γι’ αυτή τη θεσμική ανορθογραφία. Είναι όμως αρκετό για να της επιτρέψει να τελεσφορήσει.