Ολες οι κυβερνήσεις σε αποδρομή κάνουν σπασμωδικές κινήσεις. Ο κ. Αντώνης Σαμαράς, για παράδειγμα, έκανε μετά τις ευρωεκλογές του 2014 υπουργό τον συμπαθέστατο κ. Γεράσιμο Γιακουμάτο. Τούτη η κυβέρνηση όμως –και σ’ αυτόν τον τομέα δυστυχώς– ξεπέρασε κάθε προηγούμενο παθογένειας. Τα εγκαίνια (που μετά βαφτίστηκαν «επιθεώρηση») του σταθμού μετρό Θεσσαλονίκης, χωρίς καν να υπάρχει μετρό, ήταν το ιλαρόν της άτυπης προεκλογικής περιόδου. Η εξέλιξη της υπόθεσης για τη διαλεύκανση του σκανδάλου Novartis το επικίνδυνο.
Να είναι άραγε ο πανικός από τη διαφαινόμενη απώλεια της εξουσίας, με δεδομένο ότι αυτή έχει πολλά καλούδια; Να είναι η συνειδητοποίηση ότι θα χάσουν από εκείνον που για πολλά χρόνια πίστευαν ότι «εγώ από αυτόν δεν χάνω», όπως έγραφε τις προάλλες ο κ. Αλέξης Παπαχελάς; Να νιώθουν ότι τους αδικούν η Ιστορία και η κοινωνία και ότι με κάποιες κινήσεις μπορούν να αποφύγουν το μοιραίο;
Οπως και να έχει, πάντως, το πράγμα, σπανίως πολιτικός αφήνει την πρωθυπουργία χωρίς πικρίες και χωρίς να δώσει την ύστατη μάχη για να αντιστρέψει το αποτέλεσμα. Συνήθως αυτή η μάχη γίνεται εξόδοις των φορολογουμένων, εξ ου και ο πολιτικός κύκλος της οικονομίας που διεξοδικά μελέτησε ο καθηγητής κ. Γιώργος Παγουλάτος. Σε όλες τις εκλογές, πλην του 1996, οι δαπάνες αυξάνονταν και τα έσοδα του κράτους μειώνονταν, με αποτέλεσμα το έλλειμμα να εμφανίζει εξάρσεις: η Ν.Δ. αύξησε το έλλειμμα από 2,6% του ΑΕΠ το 1980 σε 9,1% το 1981· συνέχισε το ΠΑΣΟΚ το 1985 (11,7%) και το 1989 (14,4%)· η Οικουμενική το πήγε στο 16,1% κ.ο.κ.
Αυτή τη φορά όμως η κυβέρνηση το παράκανε. Ρίχνει στο τραπέζι τα πάντα κι ό,τι κάτσει. Από «επιθεωρήσεις» έργων που είναι μισά (συνοδεία πάντα της τηλεοπτικής κάμερας) μέχρι συνταγματική αναθεώρηση με όξυνση ταυτοχρόνως του πολιτικού κλίματος, μέχρι επιθέσεις σε δικαστές που δεν βγάζουν γρήγορα αποφάσεις, διότι «θα κερδίσουμε τις εκλογές αν βάλουμε κάποιους φυλακή». Η αλήθεια είναι ότι συνηθίσαμε τους προεκλογικούς δημοσιονομικούς εκτροχιασμούς και τα ρουσφέτια.
Σήμερα, για παράδειγμα, σε κανέναν δεν κάνει εντύπωση όταν: προκηρύσσονται –έτσι χωρίς πρόγραμμα κι αξιολόγηση– χιλιάδες θέσεις στο Δημόσιο· δίνονται (ξεχασμένα και μη) επιδόματα· εξαγγέλλεται για πολλοστή φορά η κατάργηση των εισαγωγικών εξετάσεων στα ΑΕΙ· χαντακώνονται πανεπιστήμια όταν χωρίς αιδώ και μελέτη συγχωνεύονται με ΤΕΙ, έτσι ώστε κάθε χωριό να έχει το δικό του ΑΕΙ και οι απόφοιτοί τους να νιώσουν «πανεπιστημιακοί». Το ερώτημα όμως με τους τωρινούς –που δεν ήξεραν πώς να κυβερνήσουν και δεν ξέρουν πώς να χάσουν– είναι άλλο: θα συνηθίσουμε και τις δημοκρατικές εκτροπές σαν αυτή που ζούμε τώρα με την υπόθεση Novartis;