Στο οικογενειακό τραπέζι κάθεται ανάμεσα στη μητέρα που φορά κατάσαρκα τον σταυρό και τον πατέρα που βρίζει Θεούς και δαίμονες κραδαίνοντας το ηλεκτρικό μαχαίρι για τη γαλοπούλα. Φορά μαύρο τζιν και πουκάμισο, κλειστό ώς το λαιμό, αλλά και πάλι αισθάνεται να ξεχειλίζει. Η θεία θα τον ρωτήσει ξανά πότε θα παντρευτεί επιτέλους. Κάνει ότι δεν τον βλέπει, όλοι στη θέση του βλέπουν κάποιον άλλο. Ζηλεύει και μισεί αυτόν τον άλλο, όλη του τη ζωή. Αλλά αυτό το φάντασμα έχει γίνει ο πιο κοντινός του άνθρωπος. Η αδερφή του από την άλλη άκρη του τραπεζιού τού στέλνει βλέμματα συμπαράστασης, αλλά σε πληγώνει ο φάρος που δεν μπορείς να προσεγγίσεις.
Κουνάει νευρικά το πόδι κάτω από το τραπέζι. Βρίσκεται ανάμεσα στους «δικούς του» και τρέμει λες και είναι εκτεθειμένος σε αρένα. Ξέρει ότι όταν ανοίξει το δεύτερο μπουκάλι, όλα παίζουν. Ο πατέρας θα πει μια κουβέντα παραπάνω, η μητέρα θα τον σταματήσει επειδή δεν είναι της παρούσης, «έχουμε κόσμο». Καθώς τρώει λίγη από τη σαλάτα του, αναρωτιέται: Πότε άραγε είναι η σωστή στιγμή να «δαγκώσεις» το παιδί σου;
Θυμήθηκε την ημέρα που σκότωσαν τον Ζακ. Μπροστά στην τηλεόραση, ο πατέρας του έβγαλε όλη τη χολή που είχε αποθηκευμένη. Εβριζε τους δημοσιογράφους που έκαναν πρώτο θέμα τον θάνατο ενός «ληστή», ενός «ψυχάκια», ενός «πρεζάκια». Κοιτούσε την οθόνη αλλά αλλού πήγαιναν τα σκάγια. Την πρώτη φορά που ο ίδιος είχε δει το φοβερό βίντεο, είχε βάλει τον εαυτό του στη θέση του Ζακ. Πεσμένος κάτω να δέχεται αλύπητα χτυπήματα και οι περαστικοί να κοιτάζουν σαν να μην τρέχει τίποτα, σαν να μην τον βλέπουν, σαν να μην υπάρχει. Στο όνειρό του κρατούσε το κεφάλι του όχι για να το προστατεύσει, αλλά για να μην το σηκώσει και δει το πρόσωπο του πατέρα του. Ακόμα νιώθει τις μελανιές.
Η γαλοπούλα είναι στεγνή στο στόμα. Η μάνα δεν καταβάλλει καμία προσπάθεια να βελτιώσει τη συνταγή τόσα χρόνια. «Ετσι την τρώμε εμείς». Το μπατζάκι του δονείται, έχει μήνυμα στο κινητό. Το ανοίγει κλεφτά κάτω από το τραπέζι. Μια φίλη του έστειλε το «Αλλιώτικο παιδάκι» του Παυλίδη. «Σήκω και χόρεψε χλωμή βασίλισσα» έγραψε βάζοντας ένα χαμογελάκι. Πατάει το play. Είναι τόσο δυνατά το «Στην Υγειά Μας» που δεν θα ακούσει κανείς τίποτα. Το πόδι του τώρα κουνιέται ρυθμικά. Χωρίς να το σκεφτεί, υψώνει το ποτήρι του. Ψάχνει το βλέμμα του πατέρα του. «Στους δραπέτες μπαμπά!».