Από τα αισιόδοξα στιχάκια των Beatles, στη θλιμμένη ποπ

Από τα αισιόδοξα στιχάκια των Beatles, στη θλιμμένη ποπ

2' 15" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Την Πρωτοχρονιά του ’68 ο ιδεαλισμός ήταν διάχυτος, τα παντελόνια φαρδιά, και στα ρεβεγιόν ο κόσμος τραγουδούσε με πάθος «μπορείς να ξεκινήσεις να κάνεις κάτι καλύτερο», το αισιόδοξο στιχάκι του δημοφιλούς Hey Jude των Beatles που βρισκόταν τότε στην κορυφή των μουσικών charts. Πενήντα χρόνια μετά το Zeitgeist έχει αλλάξει ανεπιστρεπτί, ο ρομαντισμός κινδυνεύει να πεθάνει και ο νέος χρόνος βρίσκει την Αριάνα Γκράντε να απολαμβάνει τη μεγαλύτερη επιτυχία των ημερών. Το μήνυμά της είναι κοφτό, και σαφώς πιο καυστικό: «ευχαριστώ, ας περάσει ο επόμενος!».

Η αντίθεση του στιχουργικού περιεχομένου των δύο τραγουδιών είναι ολοφάνερη, αλλά διόλου τυχαία. Σύμφωνα με ανθρωπολογική έρευνα του Lawrence Institute of Technology, που μελέτησε στενά τα έξι χιλιάδες πιο δημοφιλή τραγούδια από τη δεκαετία του 1950 μέχρι το σήμερα, οι στίχοι της σύγχρονης εποχής είναι πιο θυμωμένοι, πιο αυθάδεις και πιο θλιβεροί από ποτέ. «Υπάρχει μια ξεκάθαρη τάση για τους μουσικόφιλους του σήμερα να προτιμούν μανιώδη, επιθετικά ή και στενάχωρα τραγούδια», αναφέρει ο καθηγητής Λιορ Σαμίρ που επιμελήθηκε την έρευνα.

Λίγους μήνες προηγουμένως, κυκλοφόρησε και άλλη μια έρευνα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια που τον επιβεβαιώνει. Πεντακόσιες χιλιάδες επιτυχημένα τραγούδια αναλύθηκαν με βάση τον ακουστικό τους χρονογράφο, τη χορευτικότητα, τη διάθεση που μεταφέρουν, και το στιχουργικό τους περιεχόμενο. Το συμπέρασμα ήταν στατιστικά αδιαμφισβήτητο: η ποπ μουσική τού σήμερα είναι πιο στενάχωρη από ποτέ.

Καθώς τα 2010s πλησιάζουν νωχελικά προς το τέλος τους η αισθητική του θλιμμένου φαίνεται να έχει πολλαπλασιαστεί, οι νέοι άνθρωποι είναι σαφώς πιο επιρρεπείς στο άγχος και την κατάθλιψη και η κοινωνικοπολιτική αστάθεια βρίσκεται σημαντικά αυξημένη συγκριτικά με περασμένες δεκαετίες. Μερικοί θεωρούν πως η αυξημένη καλλιτεχνική έκφραση θυμού και θλίψης είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με αυτά τα φαινόμενα, ωστόσο η ιστορία τούς διαψεύδει. «Συνήθως ο συσχετισμός είναι ακριβώς ο αντίθετος», δήλωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του στο Vice ο γνωστός μουσικολόγος Νέιτ Σλόαν. «Την καταστροφική εποχή του Μεγάλου Κραχ ο κόσμος άκουγε μόνο ανέμελα τραγούδια, ενώ τη δεκαετία του ’90 κατά την οποία επικρατούσε ευημερία, είδαμε την άνοδο της punk ενέργειας και των νευρικών στίχων», προσθέτει.

Ισως, λοιπόν, το συμπέρασμα της μετατόπισης προς τη θλίψη να μην είναι απαραίτητα τόσο ξεκάθαρο όσο προτείνεται. Το επιτυχημένο «God’s Plan» του Drake, για παράδειγμα, μπορεί να μιλάει για την ασχήμια του κόσμου, αλλά ο χιπ χοπ ήχος που συνοδεύει τους στίχους δημιουργεί μιαν αίσθηση ανακούφισης. Στο «New Rules» της Dua Lipa, η ερωτική απογοήτευση συναντάει μια νότα δυναμικού φεμινισμού, ενώ στο «No Tears Left To Cry», το τραγούδι που έβγαλε η Αριάνα Γκράντε μετά την τρομοκρατική επίθεση που χτύπησε τη συναυλία της στο Μάντσεστερ, οι μελαγχολικοί στίχοι συναντούν ευφορικές νότες της ποπ. Η εποχή μας μπορεί να μην είναι η πιο χαρούμενη – σίγουρα όμως είναι μια εποχή σύνθετη, κατά την οποία κάθε είδους ανέμελη δυαδικότητα έχει πλέον ξεπεραστεί.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή