Ο κ. Φιλάρετος Ψημμένος είναι ξενοδόχος στο Πήλιο. Διαβάζω ένα σχόλιό του κάτω από πρόσφατη ανάρτησή μου σχετική με τα φετινά Βραβεία Ποιότητας του «Γ» στο facebook, όπου μεταξύ άλλων έγραφα ότι, όπου και αν στρέψουμε την κεφαλή, μας καρτερεί μια σκληρή, οιονεί αναπόδραστη, γαστρονομική ολιγωρία: χημικά τρουφόλαδα, δήθεν αγνό χύμα κρασί, ανώνυμο ατυποποίητο ελαιόλαδο, φρούτα φερμένα από την άλλη άκρη του πλανήτη, κ.λπ. Στην αγορά, στο εστιατόριο, στο σπίτι.
Σημειώνει, λοιπόν, ο κ. Ψημμένος: «Τα έγραφε σε ανύποπτο χρόνο (1991) ο Χρήστος Ζουράρις και μάλιστα δημιούργησε ολόκληρο θεωρητικό υπόβαθρο με τα τρία βιβλία του. Από τότε, πολύ νερό (και κρασί, και χημικό τρουφόλαδο) έχει κυλήσει στα γαστρονομικά πράγματα της χώρας. Ήλπιζα ότι η κρίση θα αναδιατάξει τις προτεραιότητες των επιχειρούντων και τις κρίσεις των γαστρογραφόντων. Νομίζω ότι μετά την παρέλευση του αρχικού σοκ, επανερχόμαστε ταχύτατα στη μετα-νεοπλουτίστικη πραγματικότητα, όπου το Δήθεν, με κεφαλαίο δέλτα, αποθεώνεται ξανά. Αποθεώνεται από όλους, επιχειρηματίες, γαστροκριτικούς, γαστρολογούντες γενικώς, αλλά και εντέλει από αυτούς που βάζουν το χέρι στην τσέπη, τους πελάτες».
Αγαπητέ, πόσο δίκιο έχετε.
Για να φωτίσω λίγο περισσότερο αυτή τη «μετα-νεοπλουτίστικη» άγνοιά μας, παραθέτω ένα ενδιαφέρον στοιχείο που έμαθα σε ρεπορτάζ του παρόντος τεύχους: Σύμφωνα με έρευνα του 2018 του Τμήματος Επιστήμης Τροφίμων και Διατροφής του Ανθρώπου του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών, οι νέοι φαίνεται ότι καταναλώνουν όλο και λιγότερο ελαιόλαδο. Το συνειδητοποιείτε; Τώρα, που έχουμε όλες τις έρευνες για τα οφέλη του λαδιού στα χέρια μας, τώρα που έχουμε όλο τον κόσμο της γνώσης με ένα κουμπί στο κινητό μας, γυρίζουμε την πλάτη στο πολύτιμο λάδι μας. Άλλο ένα στοιχείο που κάποιοι ίσως ήδη γνωρίζετε: Στην Ελλάδα τυποποιείται μόνο το 25% του παραγόμενου ελαιολάδου. Στην Ισπανία το ποσοστό φτάνει το 50%, στην Ιταλία το 80%. Είπατε τίποτα;
Συγχωρήστε με για το κήρυγμα γιορτάρες μέρες, αλλά, όταν στη χώρα της ελιάς το λάδι της ελιάς έχει αυτή τη μοίρα, ε, πώς να μην ανησυχεί, πώς να μην εξανίσταται ο Πηλιορείτης ξενοδόχος;
Ας δούμε το ποτήρι μισογεμάτο, τι λέτε, κ. Ψημμένε; Να πιάσουμε τα φωτεινά παραδείγματα, τους ανδρείους που κάνουν συνειδητή και άκρως επιμελημένη δουλειά.
Τον Δον Κιχώτη Πόρτολο με το έξοχο Πρωτόλαδό του. Τους φιλέρευνους Μποσινάκηδες με τα Μοσχοφίλερά τους, που εξελίσσονται συνεχώς επί τα βελτίω. Τον Τσιανάβα με το σαλάμι αέρος χωρίς συντηρητικά, με πολυφαινόλες, πατέντα που εφάρμοσε σε συνεργασία με το Τμήμα Τεχνολογίας Τροφίμων του ΤΕΙ Θεσσαλίας. Τον Οικονομάκο με το απαράλλαχτο τραντιτσιονάλε σύγλινό του, τους Θιακούς Καραβίες που φτιάχνουν ένα τυράκι τούρμπο διετούς ωρίμασης, με γάλα από ντόπια κάτσινα, μια παλιά ράτσα προβάτων.
Δεν είναι λίγοι. Και θα είναι οι συμποσιαστές μας στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι.